Τα γεγονότα έχουν πείσμα. Στις 3 Νοεμβρίου 2002 έγιναν εκλογές στην Τουρκία. Ο 40χρονος, τότε, Ερντογάν, δήμαρχος της Κων/πολης, δεν μπόρεσε να ψηφίσει αλλά το κόμμα του, το ΑΚΡ, που ιδρύθηκε από μετριοπαθή στελέχη του ισλαμικού κόμματος της «Αρετής», κέρδισε τις εκλογές. Τότε είχε κυοφορηθεί και το τερατούργημα Ανάν. Με την αιτιολογία ότι βρισκόταν σε μετεκλογική περίοδο, η Τουρκία απαίτησε και το σχέδιο κατατέθηκε στις πλευρές στις 11 Νοεμβρίου 2003.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2003, ο Τάσσος Παπαδόπουλος εξελέγη νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις 28 Φεβρουαρίου 2003 εγκαταστάθηκε στην προεδρία και την επομένη ο ανεκδιήγητος Ντε Σότο, Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ, απαίτησε οι συνομιλίες να συνεχιστούν αμέσως.
Γιατί θυμόμαστε αυτά τα γεγονότα; Επειδή για ακόμα μία φορά, η κατοχική Τουρκία επέβαλε τις αξιώσεις της. Την περ. Δευτέρα, το βράδυ, ο πρόεδρος Αναστασιάδης συναντήθηκε, κατά τη διάρκεια δείπνου σε ιστορικό ξενοδοχείο του Βερολίνου, με τον κατοχικό Ακιντζί, υπό την αιγίδα του ΓΓ του ΟΗΕ, Γκουτέρες.
«Στρατηγική συμφωνία»
Σε αυτήν τη λεγόμενη «άτυπη τριμερή», αναμενόταν ότι θα συνομολογούνταν οι «όροι αναφοράς», οι οποίοι θα έπρεπε, συνακόλουθα, να οδηγήσουν σε «στρατηγική συμφωνία», δηλ. ενδιάμεση συμφωνία, πριν από την πραγματοποίηση μιας «άτυπης πενταμερούς».
Αντ’ αυτών, Αναστασιάδης και Ακιντζί επανέλαβαν τις δεσμεύσεις τους στην επιδιωκόμενη λύση διζωνικής ομοσπονδίας και ο Γκουτέρες ανέλαβε να εργασθεί για την επίτευξη της «άτυπης πενταμερούς», συν τα Ην. Έθνη.
Μετά το δείπνο, ο Πρόεδρος προέβη σε συγκρατημένες δηλώσεις για τη «σύμπτωση θέσεων των δύο ηγετών για τις βασικές παραμέτρους» της λύσης αλλά επισήμανε: «Για να επαναρχίσουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις θα πρέπει, πέραν της συμφωνίας των όρων αναφοράς, η Τουρκία να τερματίσει τις έκνομες ενέργειες σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, τις όποιες απειλές εποικισμού της Αμμοχώστου ή τα όποια απειλούμενα τετελεσμένα στη νεκρή ζώνη».
ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ χαιρέτισαν την επανάληψη γνωστών θέσεων ως ένα θετικό βήμα ενώ τα άλλα κόμματα εξέφρασαν σοβαρές επιφυλάξεις. Τι έγινε, λοιπόν, στο Βερολίνο; Για ακόμα μία φορά η Τουρκία έχει ενθυλακώσει κέρδη και δικές μας υποχωρήσεις χωρίς να καταγγελθεί, έστω, για την εισβολή και κατοχή του 40% της κυπριακής ΑΟΖ, για τη συνεχιζόμενη πολιορκία της Κύπρου, για την προώθηση του Αττίλα στα Στροβίλια και στη Δένεια. Κυρίως, για τις παράνομες γεωτρήσεις σε θαλασσοτεμάχια της Κυπριακής ΑΟΖ και για τις καθημερινές απειλές ότι θα μας κάνει ό,τι και το 1974.
Τσιμεντώνεται η τουρκοδιζωνική
Το δείπνο στο Βερολίνο ενθυμίζει ένα άλλο, εξίσου τραγικό δείπνο στη Λευκωσία, την 1η Δεκεμβρίου 2016. Πριν από τρία ακριβώς χρόνια, ο Ν. Αναστασιάδης κατεδάφισε μίαν ορθή πολιτική της ελληνικής πλευράς, πέραν των 40 χρόνων, και αποδέχτηκε τη διαχρονική τουρκική αξίωση για πενταμερή. Χωρίς τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τι αποδέχτηκε τώρα στο Βερολίνο;
Πρώτον, διέγραψε τις προϋποθέσεις που έθετε, ότι δηλ. δεν θα πήγαινε σε «άτυπη τριμερή» αν η Τουρκία δεν τερμάτιζε εκ προοιμίου τις παράνομες ενέργειές της κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεύτερον, τσιμεντώθηκαν κυριολεκτικά, όπως απαιτούσαν και ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ, η διζωνική τερατουργία διά της Κοινής Δήλωσης Αναστασιάδη-Έρογλου της 11.2.2014, οι συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ και τα έξι σημεία του πλαισίου Γκουτέρες. Όποιος μελετήσει αυτά τα έγγραφα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν πρόνοιες οι οποίες είναι άκρως επικίνδυνες για την ελληνική πλευρά. Ιδιαίτερα στο θέμα της αποχώρησης του Αττίλα, τις εγγυήσεις, την ασφάλεια, την κυριαρχία από τις δύο κοινότητες (παρθενογένεση), την εκ περιτροπής προεδρία, κτλ.
Τρίτον, ο Πρόεδρος αποδέχτηκε, ενώ το απέρριπτε μέχρι σήμερα, χρονοδιάγραμμα στις συνομιλίες («επίτευξη μιας συνολικής και διαρκούς λύσης του κυπριακού προβλήματος εντός του προβλεπτού ορίζοντα»). Ο Ακιντζί πανηγυρίζει ότι η διαδικασία «πλέον δεν θα είναι ανοικτού τέλους και δεν θα γίνουν διαπραγματεύσεις απλά για να γίνουν».
Τέταρτον, τι σημαίνει η αναφορά Γκουτέρες, με την οποία συμφώνησαν Αναστασιάδης-Ακιντζί, ότι «το στάτους κβο είναι μη βιώσιμο»; Δηλ. προηγουμένως, που ήταν απαράδεκτο, δεν ήταν ούτε και… βιώσιμο;
Πού είναι η Κ. Δημοκρατία;
Πέμπτον, ο Ν. Αναστασιάδης… ξέχασε τις έντονες διαβεβαιώσεις του ότι η πενταμερής ήταν δήθεν πολυμερής και διεθνής. Τώρα, είναι ξεκάθαρα και μόνο πενταμερής, συν τα Ην. Έθνη.
Έκτον, πού χάθηκε ξανά η Κυπριακή Δημοκρατία; Γιατί δεν γίνεται καμία αναφορά στην ΕΕ; Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ακόμα κράτος-μέλος της ΕΕ. Συνιστά τραγική αστειότητα η δήλωση του Κυβ. Εκπροσώπου ότι η ΕΕ θα είναι εν δυνάμει παρούσα σε υψηλό επίπεδο, όταν και εφόσον ΘΑ συγκληθεί η άτυπη πενταμερής.
Έβδομον, γιατί ο Πρόεδρος αποδέχτηκε ότι η πενταμερής «αυτή τη φορά πρέπει να είναι διαφορετική»; Δηλαδή, να εννοήσουμε ότι η Τουρκία θα θέσει και άλλα θέματα στο τραπέζι πιθανών, μελλοντικών διαπραγματεύσεων, αφού στους επόμενους 5-6 μήνες δημιουργήσει νέα τετελεσμένα, και ειδικά το θέμα της ενέργειας; Ή μήπως θα θέσει θέμα δύο κρατών ή και συνομοσπονδίας;
Όγδοον, γιατί ο ΓΓ του ΟΗΕ αναφέρεται μόνο στο ψήφισμα 716, (11.10.1991) και στην «πολιτική ισότητα»; Α) Για να ξεκαθαρίσει προς τις δύο πλευρές αυτά που εξηγούνται στην παράγραφο 11 του παραρτήματος I της έκθεσής του, ημερομηνίας 8 Mαρτίου 1990 (S/21183). Β) Γιατί αγνόησε άλλα, περισσότερο σημαντικά ψηφίσματα, κυρίως για την Αμμόχωστο και την επιστροφή της στους νόμιμους κατοίκους της, ανεξάρτητα από την επίλυση του Κυπριακού; Γιατί παρέκαμψε τα ψηφίσματα που αφορούν την κατάργηση του κατοχικού ψευδοκράτους, την αποχώρηση του Αττίλα και των εποίκων και την επιστροφή των προσφύγων;
Όχι αριθμητική ισότητα
Είναι εμφανές ότι ο Γκουτέρες επιχείρησε να ικανοποιήσει και να κατευνάσει την τουρκική πλευρά η οποία, όμως, ερμηνεύει την «πολιτική ισότητα» ως αριθμητική ισότητα. Και την «αποτελεσματική συμμετοχή» ως 50-50 συμμετοχή στα διάφορα όργανα μιας μελλοντικής ομοσπονδίας.
Ο πρόεδρος Αναστασιάδης κατ’ επανάληψη δήλωσε (όπως στις 3.4.2019, στο συνέδριο της ΠΑΣΥΔΥ και σε άλλες περιπτώσεις): «Είμαι έτοιμος να συνεχίσω τον διάλογο από εκεί όπου είχε τερματιστεί ως αποτέλεσμα της μη αποδοχής, από πλευράς της Τουρκίας, των στοιχειωδών παραμέτρων που ο ίδιος ο ΓΓ είχε θέσει. Δηλαδή την κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων, των επεμβατικών δικαιωμάτων, της μόνιμης παρουσίας κατοχικού στρατού, της ερμηνείας τι σημαίνει αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη διοίκηση, πού, σε ποια Σώματα, πότε και πώς ασκείται η θετική ψήφος που διεκδικούν για να φτάσουμε τάχα στην πολιτική ισότητα. Δεν αρνούμαστε την πολιτική ισότητα, εκείνο που αρνούμαστε είναι την αριθμητική ισότητα. Εκείνο που αρνούμαστε δεν είναι την αποτελεσματική συμμετοχή, είναι την για κάθε απόφαση, ψήφο».
Έννατον, ο Πρόεδρος αποδέχτηκε την τουρκική θέση ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα είναι «ανοικτού τέλους» όπως ήταν στη Γενεύη και στο Crans Montana, αλλά, όπως δήλωσε ο ΓΓ του ΟΗΕ, θα είναι «σταδιακές, ουσιαστικές και στοχοπροσηλωμένες σε αποτέλεσμα, με τη συντομότερη δυνατή ευκαιρία». Τι σημαίνει αυτό;
Θα συμφωνήσω με την επισήμανση του προέδρου της Συμμαχίας Πολιτών, Γ. Λιλλήκα: «Αποδοχή χρονοδιαγράμματος σημαίνει ότι αποδεχόμαστε πως, στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία λύσης του Κυπριακού με τη λήξη του χρονοδιαγράμματος, είτε θα δώσουμε τη δυνατότητα στον Γενικό Γραμματέα να ασκήσει επιδιαιτησία – όπως συνέβη το 2004 στο Μπούργκενστοκ – είτε αποδεχόμαστε τα εμπλεκόμενα μέρη να νομιμοποιούνται, στο τέλος του χρονοδιαγράμματος, να επιλέξουν χωριστούς δρόμους για τη λύση του Κυπριακού».
Δρομολόγιο τουρκοποίησης
Ο κατοχικός Ακιντζί, μετά το δείπνο δήλωσε ότι ο τρένο ξαναμπήκε στις ράγες και, φυσικά, πανηγύρισε για την αναφορά Γκουτέρες στην πολιτική ισότητα. Δυστυχώς, για την ελληνική πλευρά, ο μηχανοδηγός του τρένου είναι η Τουρκία με βοηθό τον κατοχικό Ακιντζί. Οι Έλληνες ηγέτες-επιβάτες κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το τρένο ακολουθεί σταθερά και αταλάντευτα το δρομολόγιο της τουρκοποίησης. Όλες οι υποχωρήσεις τους, από το 2004 μέχρι σήμερα, εκεί οδηγούν.
Αναστασιάδης, Κυπριανού, Αβέρωφ όπως και ο Νικόλας, κόλλησαν και θεοποίησαν την αγγλοτουρκοδιζωνική. Ή όπως δήλωσε προχθές ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ: «Ο δρόμος της απαλλαγής από την κατοχή περνά μέσα από το διάλογο και τη λύσης της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας». Δηλαδή περνά από την κόλαση μιας νέας τουρκοκρατίας, την οποία δεν θέλουν να δουν και δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν.
