Η μη πρόσκληση και η μη συμμετοχή της Ελλάδας στη σημερινή «Διαδικασία του Βερολίνου» μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία της Αθήνας. Η έκνομη, εισβολέας, κατακτητής και σφαγέας λαών, δήθεν «απομονωμένη» Τουρκία είναι ομοτράπεζος μεγάλων δρώντων σε ειρηνευτική προσπάθεια για τη Λιβύη, ενώ η εν δικαίω ευρισκόμενη Ελλάδα κατήντησε δυστυχής παρατηρητής
Στην πολιτική δεν υπάρχουν μυστήρια. Υπάρχουν γεγονότα και αναζητούνται εξηγήσεις. Τις τελευταίες ημέρες έχουν δημιουργηθεί ερωτηματικά επειδή η Γερμανία δεν προσκάλεσε την Ελλάδα στη διάσκεψη για τη λιβυκή κρίση, η οποία πραγματοποιείται σήμερα στη γερμανική πρωτεύουσα υπό τον τίτλο: «Διαδικασία του Βερολίνου». Τι είναι αυτή; Είναι μια πολύμηνη προσπάθεια που ξεκίνησε από το 2019, ιδιαίτερα μετά την ένταση του λιβυκού εμφυλίου από τον περ. Απρίλιο και στοχεύει να οδηγήσει τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις στην υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας.
Στις 7 Ιανουαρίου 2020, ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών, Μάας, συναντήθηκε με τους ομολόγους του της Γαλλίας και της Ιταλίας. Σε κοινό ανακοινωθέν, οι τρεις Υπουργοί επισήμαναν ότι στη Λιβύη διεξάγεται ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων και ότι δεν είναι διατεθειμένοι να τον ανεχτούν. Στις 11 Ιανουαρίου 2020, σε έκτακτη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, ο Γερμανός ΥπΕξ εξουσιοδοτήθηκε όπως μεσολαβήσει εκ μέρους της Ένωσης ώστε να τεθεί ένα ειρηνικό τέλος στην εμφύλια λιβυκή σύρραξη, που διαρκεί από το 2011.
Από εδώ ξεκινούν τα ερωτηματικά. Ποιοι προσκλήθηκαν και συνέρχονται σήμερα στο Βερολίνο; Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Τουρκία, η Δημοκρατία του Κονγκό, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αλγερία, καθώς επίσης τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Επίσης προσκλήθηκαν ο Πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Τρίπολης, Φαγιέζ Σαρράζ και ο στρατάρχης Καλίφα Χαφτάρ.
Με ποια κριτήρια προσκλήθηκαν οι πιο πάνω και γιατί δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα, η οποία είναι η πιο κοντινή προς τη Λιβύη χώρα; Το εξωφρενικό: Η εισβολέας και ταραξίας Τουρκία καλείται στη διάσκεψη να λειτουργήσει ως… ειρηνοποιός! Η αν. Κυβ.
Εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης δήλωσε (15.1.2020): «Δεν μπορούμε να δώσουμε πληροφορίες για τις ακριβείς σταθμίσεις των αποφάσεων σε αυτό το θέμα (…). Είναι πάντα δύσκολο να διαμορφώσεις έναν κύκλο συμμετεχόντων και πέραν αυτού δεν μπορώ να πω πώς καταλήξαμε. Δεν θέλουμε αυτό να το συζητήσουμε δημοσίως».
Υπάρχουν λόγοι και εξηγήσεις για τα πιο πάνω και όσα συντελούνται γύρω από τη λιβυκή κρίση. Πρώτα είναι η ελληνική πλευρά (Ελλάδα και Κύπρος). Η λιβυκή κρίση ξέσπασε από το 2011, όταν δυτικές δυνάμεις επενέβησαν στη Λιβύη και εκτέλεσαν τον δικτάτορα Καντάφι. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος αμέλησαν ή αδιαφόρησαν να ενδιαφερθούν για τη λιβυκή παράμετρο στην ενεργειακή εξίσωση, σε συνάρτηση προς τις τουρκικές αρπακτικές διαθέσεις για έλεγχο των ενεργειακών πόρων της Μεσογείου. Αυτές οι διαθέσεις είχαν εκδηλωθεί από τότε. Δεύτερον, η υπογραφή συμφωνίας (και όχι δήθεν μνημονίου) μεταξύ της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Τρίπολης για την οριοθέτηση, τάχα, της μεταξύ τους ΑΟΖ, πέρα από νομικώς έκνομη, στοχεύει, όπως ήδη έχουμε εκτενώς αναλύσει:
Να σπάσει τον ενεργειακό άξονα Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου. Να απομονώσει ενεργειακά, αμυντικά και οικονομικά την Κύπρο από την Ελλάδα. Να επιτρέψει στην Τουρκία να αρπάξει και να ελέγξει τους ενεργειακούς πόρους της Μεσογείου. Να αμφισβητήσει ευθέως την ΑΟΖ της Ελλάδος και το Αιγαίο με αιχμή το Καστελόριζο. Η Λιβύη και η έκρυθμη κατάσταση καθώς και η απραξία της ΕΕ αποθράσυναν τον σουλτάνο Ερντογάν. Ήδη ανακοίνωσε ότι θα στείλει στρατό στη σπαρασσόμενη χώρα.
Εδώ υπεισέρχεται η γερμανική παράμετρος. Γιατί το Βερολίνο δεν προσκάλεσε την Ελλάδα στη διάσκεψη για τη Λιβύη; Πρώτον, διότι η Ελλάδα και η Κύπρος έκαναν σαφέστατη επιλογή και στροφή προς τις ΗΠΑ. Δεύτερον, επειδή η Γαλλία, όπως αναλύσαμε προ καιρού, διεκδικεί σημαντικό ρόλο και λόγο όχι μόνο στα ευρωπαϊκά δρώμενα αλλά και στις υποθέσεις της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Ο γνωστός γαλλογερμανικός άξονας τρίζει από καιρό. Και αυτό ενοχλεί τη Γερμανία.
Τρίτον, ο ενεργειακός άξονας Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου (με την Ιορδανία και την Παλαιστινιακή Αρχή) έχουν τις ευλογίες των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Τέταρτον, το Βερολίνο ανέκαθεν διατηρεί στενές σχέσεις με την Τουρκία, οι οποίες έχουν μέγα ιστορικό βάθος. Εδώ και αρκετούς μήνες στη γερμανική πρωτεύουσα διεξάγονταν μυστικές διαπραγματεύσεις των εμπλεκομένων πλευρών με στόχο την ειρήνευση στη Λιβύη. Η σημερινή διάσκεψη μάλλον θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο επειδή ακριβώς τα εμπλεκόμενα συμφέροντα είναι τόσο αντικρουόμενα, που δεν προοιωνίζονται ευτυχή κατάληξη.
Είναι εμφανές ότι η Αθήνα και η Λευκωσία κατελήφθησαν εξ απήνης από τις εξελίξεις στη Λιβύη και από τους αλλεπάλληλους επιθετικούς αιφνιδιασμούς από την τουρκική
διπλωματία. Η μη πρόσκληση και η μη συμμετοχή της Ελλάδας στη σημερινή «Διαδικασία του Βερολίνου» μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία της Αθήνας. Η έκνομη, εισβολέας, κατακτητής και σφαγέας λαών, δήθεν «απομονωμένη» Τουρκία είναι ομοτράπεζος μεγάλων δρώντων σε ειρηνευτική προσπάθεια για τη Λιβύη, ενώ η εν δικαίω ευρισκόμενη Ελλάδα κατήντησε δυστυχής παρατηρητής.
