Σάββας Ιακωβίδης

Η πολιτική στην Ελλάδα -και στην Κύπρο- έχει κατρακυλήσει στον πάτο. Πιστοποιείται από τον «σίφουνα Κασσελάκη» και τους παλαιοκομματικούς, που απαξιώθηκαν από τους πολίτες και ξεπεράστηκαν από τους επαγγελματίες της δημοσιότητας. Για να επιβεβαιωθεί πικρά ο Χρήστος Γιανναράς: «Η πολιτικά παντοδύναμη πολιτική ανυπαρξία είναι συνάρτηση της ασκεψίας και ακρισίας». Απλώς διερωτώμαι με τρόμο: Ποιο μέλλον θα έχει η Ελλάδα με έναν πολιτικά ανύπαρκτο και πιθανόν, μελλοντικά, Πρωθυπουργό της χώρας;

Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη προκάλεσε έκπληξη και πολλές συζητήσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο, ακόμα και στον ξένο Τύπο. Οι περισσότερες αναλύσεις εστιάζονται στη σαρωτική, σύντομη, μιντιακή προεκλογική εκστρατεία ενός άγνωστου επιχειρηματία, που κατάφερε, σε διάστημα μηνών, να αναδειχθεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο συνάδελφος Σαράντης Μιχαλόπουλος (στο euroactiv- 25/9/2023), υποστηρίζει ότι πρόκειται για «μεταπολιτικό» φαινόμενο. «Χάρη σε μια επιτυχημένη και έξυπνη καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», γράφει, «έγινε το talk of the town μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Όμως, ο Κασσελάκης δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική πολιτική, πόσω μάλλον με την Αριστερά».

Ο γνωστός Κύπριος καθηγητής, Στέφανος Κωνσταντινίδης, σε ανάλυσή του για την Αριστερά στον κόσμο και στην Ελλάδα, χαρακτηρίζει τον Κασσελάκη ως έναν «αμερικανόφερτο κομήτη», που «σηματοδοτεί το τέλος της Αριστεράς με έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι, απλώς, ο εναλλακτικός πόλος εξουσίας, που δεν θα απειλεί το σύστημα ούτε και θα είναι ενοχλητικός στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ». Η εκλογή Κασσελάκη προκάλεσε σημαντικές αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ευριπίδης Στεφάνου, ανακοίνωσε (25/9/2023) την παραίτησή του από μέλος του κόμματος, άφησε αιχμές για την εκλογική διαδικασία και κατήγγειλε «πολακικούς τραμπουκισμούς». Εξάλλου ο Χάρης Αθανασιάδης, καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μέλος της Ανανεωτικής Αριστεράς, σε άρθρο του (26/9/2023) γράφει:

«Ο νέος (πρόεδρος) δεν είναι παρά ένα άδειο κέλυφος, ένα κύμβαλο αλαλάζον που φλερτάρει με τη γελοιότητα, ένα κενό σημαίνον», και προσθέτει: «Όσα ξεστομίζει αυθόρμητα, θυμίζουν επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Αννίτας Πάνια και άλλα συναφή». Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, χαρακτήρισε τον Κασσελάκη ως «αλεξιπτωτιστή σε εχθρικό έδαφος», που «δεν γνωρίζει την Αριστερά και η Αριστερά δεν ξέρει ποιες πολιτικές απόψεις πρεσβεύει». Τα γεγονότα είναι απλώς στην κωμικοτραγική εκτύλιξή τους: Ένας αμερικανόφερτος «αλεξιπτωτιστής», αξιοποιώντας αποτελεσματικά τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αναδείχθηκε, από το πουθενά, Πρόεδρος ενός παραπαίοντος αριστερού κόμματος.

Πού οφείλεται η μετεωρική άνοδος του Κασσελάκη; Πρώτα απ’ όλα στην κόπωση του ελληνικού εκλογικού σώματος από τα παραδοσιακά, νεποτικά κόμματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Κύπρο. Οι κομματικοί μαντατοφόροι δεν εισακούονται πια. Για ποιαν Αριστερά μιλάμε; Υπάρχει Αριστερά με την έννοια της πολιτικής καθαρότητας και της ιδεολογικής πιστότητας; Ο νεοφιλελευθερισμός και η εντεινόμενη παγκοσμιοποίηση έχουν συνθλίψει τα σύνορα και αναιρέσει κάθε έρμα στον άλλοτε διαχωρισμό μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Θυμάμαι, όταν ήμουνα φοιτητής στη Γαλλία μετά τον Μάη του 1968, στα Πανεπιστήμια και στα φοιτητικά στέκια και εστιατόρια υπήρχε πλήθος αριστερών και αριστερίστικων εφημερίδων, μπροσούρων και λειτουργούσαν πλήθος μαοϊκές, τροτσκιστικές, λενινιστικές, μαρξιστικές οργανώσεις, που ευαγγελίζονταν έναν καινούργιο, διαφορετικό κόσμο από τον καπιταλιστικό.

Η ρωσική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (1968 – είχε προηγηθεί η εισβολή στην Ουγγαρία, 1956), κατερείπωσε οράματα και ελπίδες. Το γαλλικό και το ιταλικό ήταν τα ισχυρότερα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης (μαζί με το κυπριακό ΑΚΕΛ). Η διάλυση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης (26/12/1991) και όλων σχεδόν των κομμουνιστικών καθεστώτων συνέβαλε να φυλλοροήσει το αριστερό κίνημα διεθνώς. Το κωμικοτραγικό της περίπτωσης Κασσελάκη είναι ότι, ένα υποπροϊόν της καπιταλιστικής Αμερικής κατέλαβε την προεδρία ενός καταπτοημένου ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος είναι ο Στέφανος Κασσελάκης;

Τον… περιέγραψε εναργώς, πριν από 23 ακριβώς χρόνια, ο Χρήστος Γιανναράς, καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Στο βιβλίο του: «Η Αριστερά ως Δεξιά, η Δεξιά ως παντομίμα. Στοιχεία κριτικής ανάλυσης του νεοελληνικού Μηδενισμού», σε κείμενό του με τίτλο: «Η ανυπαρξία ως πλεονέκτημα» (3/1/2000), υπογραμμίζει:

«Στην ελληνική κοινωνία σήμερα, η ατομική πολιτική ανυπαρξία είναι η αποτελεσματικότερη συνταγή για την πολιτική επιτυχία». Ο Κασσελάκης είναι ένας πολιτικά ανύπαρκτος και πλήρως άσχετος με την πολιτική. Τι σημαίνει πολιτικά ανύπαρκτος; Ο Χρ. Γιανναράς εξηγεί: «Να μην εκφράζεις απόψεις πολιτικές, να μην εκπροσωπείς προτάσεις και προγραμματικές θέσεις, να μη διατυπώνεις ποτέ γνώμη για τα προβλήματα του κοινωνικού βίου, της κρατικής λειτουργίας, της εξωτερικής πολιτικής, της παιδείας, της υγείας, της οικονομίας. Να είσαι αινιγματικά ανέκφραστος στα θέματα της πολιτικής, ανύπαρκτος για την πολιτική».

Με απλά λόγια: Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο ένας τέτοιος ανύπαρκτος είναι ή μπορεί να είναι ο βασικός συντελεστής πολιτικών εξελίξεων! Πώς προετοιμάζεται και πώς επιβάλλεται ένας πολιτικά ανύπαρκτος; Καθημερινά βρίσκεται κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Τι είναι δημοσιότητα; Ο Χρ. Γιανναράς δίνει έναν εύγλωττο και παραστατικό χαρακτηρισμό: «Η εμπορία των εντυπώσεων». Ο Κασσελάκης εμπορεύθηκε επιτυχώς τις εντυπώσεις και έχτισε ένα προφίλ ανθρώπου ωραίου, νέου, επικοινωνιακού, που τολμά να επιδεικνύει τον σύντροφό του αλλά… κενού πολιτικά και ανερμάτιστου ποιοτικά. Ο Κασσελάκης προσφέρθηκε ως fast-food αριστερή συσκευασία σε έναν κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που πελαγοδρομούσε. Τον αποδέχτηκε… αμάσητο και τον υποδέχτηκε μετά κυμβάλων!

Σκεφτείτε: Πόσες φορές ελληνικά, όπως και κυπριακά κόμματα επένδυσαν σε ηθοποιούς, τηλεπερσόνες, καλαθοσφαιριστές, παρουσιαστές για να τους αναδείξουν σε πολιτικά αξιώματα. Η μόνη επίδοση αυτών των πολιτικά ανύπαρκτων, είναι η τηλεοπτική δημοσιότητα, που είναι αμέσου καταπόσεως από την πλέμπα. Δεν έχουν σημασία η γνώση, η ηθική, η ατομική ποιότητα, η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων του δημόσιου βίου, παρά μόνο η εντύπωση, που δημιουργεί και συντηρεί την καλή εικόνα για τον επαγγελματία πολιτικό. Αλλά τι; Πλέον οι επαγγελματίες πολιτικοί παντού σχεδόν έχουν ξεπεραστεί από τους επαγγελματίες της δημοσιότητας. Αυτοί χτίζουν και επιβάλλουν την εικόνα που εκπέμπει ένας πολιτικός. Ο Κασσελάκης αξιοποίησε σαρωτικά τις υποδείξεις επικοινωνιολόγων και αναδείχθηκε διά της δημοσιότητας, δηλ. της επιτυχούς προβολής της εικόνας του, σε ηγέτη.

Τι κι αν χαρακτηρίζεται «κύμβαλον αλαλάζον, κομήτης, αλεξιπτωτιστής, γελοίος, κέλυφος και φαινόμενο κενόν». Κέρδισε την προεδρία ενός κατ’ όνομα αριστερού κόμματος, αυτός ένα υποπροϊόν της αμερικανικής υποκουλτούρας, και κατάφερε όλοι να ασχολούνται με έναν πολιτικά ανύπαρκτο. Η πολιτική στην Ελλάδα -και στην Κύπρο- έχει κατρακυλήσει στον πάτο. Πιστοποιείται από τον «σίφουνα

Κασσελάκη» και τους παλαιοκομματικούς, που απαξιώθηκαν από τους πολίτες και ξεπεράστηκαν από τους επαγγελματίες της δημοσιότητας. Για να επιβεβαιωθεί πικρά ο Χρήστος Γιανναράς: «Η πολιτικά παντοδύναμη πολιτική ανυπαρξία είναι συνάρτηση της ασκεψίας και ακρισίας». Απλώς διερωτώμαι με τρόμο: Ποιο μέλλον θα έχει η Ελλάδα με έναν πολιτικά ανύπαρκτο και πιθανόν, μελλοντικά, Πρωθυπουργό της χώρας;