Σάββας Ιακωβίδης

ΗΣΥ και ΑΚΕΛ ταυτίζονται και συμπορεύονται στη λεωφόρο της υποταγής, της παράδοσης και της τουρκοποίησης της Κύπρου. Τα δύο κόμματα, σε συμπαιγνία με τους παντεπόπτες Εγγλέζους και υπαλληλίσκους του ΟΗΕ, εκβιάζουν και πιέζουν τον εν παντί επικίνδυνο και πολλαπλώς ευάλωτο Αναστασιάδη, να μεταβεί ξυπόλητος στην πενταμερή και στρατιωτικά ανίσχυρος σε συνομιλίες, για να παραδώσει την Κύπρο αύτανδρη σε μία νέα τουρκοκρατία

Ο αναπληρωτής πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Χάρης Γεωργιάδης, έγραψε (3.1.2021 στην «Καθημερινή» Κύπρου) ένα άρθρο με τίτλο, «Νέος ρεαλισμός». Αφού καταγράφει τις, κατά την αντίληψή του, αιτίες της μη επίλυσης του Κυπριακού, υπογραμμίζει: «Είναι η ώρα για έναν νέο ρεαλισμό. Πρέπει να ζυγίσουμε σωστά τα δεδομένα, να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε. Πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις και να μιλήσουμε ξανά τη γλώσσα της αλήθειας».

Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβ. Νεοφύτου, επιχείρησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και ανέμελψε νέους ύμνους στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία ως τη μόνη λύση. Ταυτόχρονα, με τα περί «ρεαλισμού» φληναφήματα του Χ. Γεωργιάδη, ανακινήθηκε ξανά η αναφορά σε «λύση δύο κρατών». Το ΑΚΕΛ επιτέθηκε κατά του ΔΗΣΥ, ενώ η Κυβέρνηση αρκέστηκε σε νερόβραστες διαβεβαιώσεις. Ο ΔΗΣΥ αρέσκεται να μηρυκάζει συχνά τα περί «πατριωτικού ρεαλισμού». Ουδέποτε εξήγησε τι εννοεί. Απλώς καταφεύγει βολικά σε δήθεν πολιτική παρακαταθήκη του Γλ. Κληρίδη, ο οποίος υπήρξε ο διαπρύσιος κήρυκας της διζωνικής τερατογένεσης, στο πλαίσιο φυσικά του Κληριδικού «ρεαλισμού».

Ας εξηγήσουμε πάλι τι είναι ρεαλισμός στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις. Πρώτος και μέγας ρεαλιστής ήταν ο Θουκυδίδης. Ποια είναι τα αξιώματα του ρεαλισμού; Τα κράτη είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες του διεθνούς συστήματος, το οποίο είναι άναρχο και γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει ένας παγκόσμιος ηγεμόνας για να ρυθμίζει τη λειτουργία των διεθνών σχέσεων. Τα κράτη λειτουργούν με βάση τα εθνικά συμφέροντά τους. Υπέρτατο εθνικό συμφέρον και ύψιστη ευθύνη κάθε κυβέρνησης είναι η ασφάλεια του κράτους και η επιβίωσή του. Η ασφάλεια επιτυγχάνεται διά της στρατιωτικής ισχύος, επειδή με αυτήν τα κράτη υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντά τους.

Και το δίκαιο; Ο Θουκυδίδης έγραψε (5.89): «Στις ανθρώπινες σχέσεις το δίκαιο έχει αξία, όταν ίση υπάρχει ισχύς για την επιβολή του», και πως, «όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η ισχύς τους και οι αδύναμοι αποδέχονται ό,τι τους επιβάλλει η αδυναμία τους». Ψιλά γράμματα για τους δήθεν ρεαλιστές ή «νεορεαλιστές» του ΔΗΣΥ ή τους δήθεν πραγματιστές της Αριστεράς. Με απλά λόγια: Στην άσκηση πολιτικής δεν μπορείς να φλυαρείς ότι είσαι ρεαλιστής αν δεν στηρίζεσαι στην στρατιωτική όπως και στην οικονομική ισχύ, με συνεπικουρία της ενότητας λαού και ηγεσίας για την ομόθυμη επίτευξη εθνικών στόχων.

Ποιος είναι ο διακηρυγμένος στόχος της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, μετά το 1974; Η επίλυση του Κυπριακού με έναν λειτουργικό, δημοκρατικό διακανονισμό, στηριγμένο, λένε, στις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος, και στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Πώς θα επιτευχθεί; Σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις υποστηρίζουν την αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία. Όταν προκαλούνται να εξηγήσουν στους πολίτες πώς αυτή η τερατογένεση ταυτίζεται με τις αρχές και αξίες της ΕΕ, βγάζουν έναν βροντερό σκασμό.

Η Τουρκία από το 1956 έχει σχεδιάσει και προωθεί, με συνέργεια δικών μας ηγετών, την επανάκτηση και έλεγχο της νήσου, στο πλαίσιο της νεο-Οθωμανικής ονείρωξής της για ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και της φιλοδοξίας του Ερντογάν να καταστήσει τη χώρα μεγάλη δύναμη μέχρι το 2023. Αντίθετα, η ηγεσία της Κύπρου ζει σε άλλους κόσμους.

Αρνείται να κατανοήσει τους εφιαλτικούς τουρκικούς σχεδιασμούς που αποβλέπουν στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Αρνείται να δεχθεί ότι συνομιλίες 46 χρόνων οδήγησαν σε ολέθρια αδιέξοδα για την ελληνική πλευρά. Αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οφείλει να αλλάξει στρατηγική και να σχεδιάσει μία μακράς πνοής πολιτική για απαλλαγή από τον Αττίλα και απελευθέρωση.

Η πολιτική ηγεσία επιμένει εγκληματικά να θωπεύει το τουρκικό θηρίο, να το ταΐζει ασταμάτητα με νέες υποχωρήσεις επειδή ελπίζει να το εξημερώσει. Έτσι, οι μεν «ρεαλιστές» της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) επιμένουν από το πρωί μέχρι το βράδυ να φωνάζουμε (!) ότι θέλουμε συνομιλίες για διζωνική, ενώ παράλληλα έριξαν την ιδέα για λύση δύο κρατών (Αναστασιάδης και άλλοι). Οι δε «πραγματιστές» της Αριστεράς επισείουν καθημερινά το σκιάχτρο της διχοτόμησης (όπως ακριβώς οι Άγγλοι μέντορές τους από το 1956) για να εκφοβίσουν τον κυπριακό λαό να αποδεχτεί το αγγλοτουρκοδιζωνικό τερατούργημα.

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ταυτίζονται και συμπορεύονται στη λεωφόρο της υποταγής, της παράδοσης και της τουρκοποίησης της Κύπρου. Τα δύο κόμματα, σε συμπαιγνία με τους παντεπόπτες Εγγλέζους και υπαλληλίσκους του ΟΗΕ, εκβιάζουν και πιέζουν τον εν παντί επικίνδυνο και πολλαπλώς ευάλωτο Αναστασιάδη, να μεταβεί ξυπόλητος στην πενταμερή και στρατιωτικά ανίσχυρος σε συνομιλίες, για να παραδώσει την Κύπρο

αύτανδρη σε μία νέα τουρκοκρατία, διά της κατάργησης και διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ γιατί δεν τολμούν να εξηγήσουν ότι ο «ρεαλισμός» και ο «πραγματισμός» τους δεν πρόκειται να κάμψει την αδιστακτότητα ή να στομώσει την επιθετικότητα της Τουρκίας; Διότι είναι οι Δούρειοι Ίπποι της καταστροφικής αγγλοτουρκοδιζωνικής.