Η τουρκοδιζωνική, προϊόν της εισβολής της Τουρκίας, είναι παράνομη, ρατσιστική, αντιδημοκρατική, δυσλειτουργική και αντιευρωπαϊκή και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά! Οι συνομιλίες απέτυχαν. Οδήγησαν την ελληνική πλευρά σε ολέθριο αδιέξοδο. Εμμονή, πλέον, στην τουρκοδιζωνική δεν είναι λάθος. Είναι τεκμηριωμένο εθνικό έγκλημα.
Πρόκειται, πλέον, για παρανοϊκό και καταστροφικό κόλλημα! Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Ο ΓΓ του ΟΗΕ, Γκουτιέρες, κυκλοφόρησε δύο εκθέσεις προς το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτές αφορούν στις καλές υπηρεσίες του στο Κυπριακό και στην ειρηνευτική δύναμη. Μόλις έγινε γνωστό το προσχέδιο των δύο εκθέσεων, στο προεδρικό και στο Υπουργείο Εξωτερικών άρχισαν οι ολοφυρμοί. Τα σαΐνια της κυπριακής Κυβέρνησης επισήμαναν τρεις παραλείψεις του ΓΓ του ΟΗΕ.
Αυτές αφορούν στη μορφή λύσης του Κυπριακού, στο μέγα θέμα των Βαρωσίων και στην επανέναρξη των συνομιλιών. Ποιο είναι το έγκλημα του Γκουτιέρες; Δεν αναφέρεται, ο αθεόφοβος, στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία! Σύμφωνα με πληροφορίες στον κυπριακό Τύπο, η Λευκωσία κινητοποιήθηκε διπλωματικά ώστε να συμπληρωθούν τα τρία κενά.
Ας τα αναλύσουμε. Η μορφή λύσης του Κυπριακού: Στα κοινά ανακοινωθέντα Μακαρίου-Ντενκτάς (12/2/1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (19/5/1979), γίνεται αναφορά σε λύση «δικοινοτικής ομοσπονδίας». Όμως, επί προεδρίας Γ. Βασιλείου και στο ψήφισμα 649 (12/3/1990) του Συμβουλίου Ασφαλείας, για πρώτη φορά γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στην «εγκαθίδρυση ομοσπονδίας, η οποία θα είναι δικοινοτική όσον αφορά στις συνταγματικές πτυχές και διζωνική όσον αφορά στις εδαφικές πτυχές».
Οι Τούρκοι και διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις έκαναν την τουρκικής έμπνευσης, αγγλικής επίνευσης και ελληνικής κατάποσης, διζωνική, παντιέρα της πολιτικής τους αλλά για διαφορετικούς λόγους. Οι μεν Τούρκοι, επειδή δι’ αυτής διευκολυνόταν η στοχοθεσία τους για έλεγχο όλης της Κύπρου. Η δε ελληνική πλευρά επειδή δεν τόλμησε να αλλάξει πολιτική και στρατηγική και να εστιάσει τον αγώνα της, πρώτον, με επιμονή στην αναζήτηση λύσης ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Δεύτερον, στην απελευθέρωση της Κύπρου με ανένδοτη απόρριψη κάθε αντιδημοκρατικής, αντιευρωπαϊκής λύσης που θα οδηγούσε στην τουρκοποίηση της νήσου.
Η επανέναρξη των συνομιλιών, κατά την μονότονη απόφανση Αναστασιάδη, «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana». Αλλ’ ήδη οι Τούρκοι ανέτρεψαν ξανά και άλλαξαν άρδην τους όρους του παιγνιδιού: Απαιτούν, πλέον, λύση δύο κρατών επειδή, ισχυρίζονται, οι συνομιλίες δεν καταλήγουν πουθενά διότι η ελληνική πλευρά
δεν υποτάσσεται και δεν παραδίδεται στις αξιώσεις τους. Παρατηρείται, λοιπόν, το εξής πρωτοφανές και εξωφρενικό φαινόμενο: Οι Τούρκοι επιμένουν σε λύση δύο κρατών αλλ’ η ελληνική πλευρά εκλιπαρεί οι όποιες πιθανές, μελλοντικές συνομιλίες να συνεχίσουν εστιαζόμενες στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία, η οποία καταλήγει πάλι σε λύση δύο κρατών.
Γιατί η ελληνική πλευρά επιμένει σε αυτήν τη μορφή λύσης, η οποία θα ρίψει τον κυπριακό Ελληνισμό στα σαγόνια του τουρκικού θηρίου; Πρώτον, διότι αρνείται να παραδεχτεί ότι 47 χρόνια συνομιλιών απέτυχαν, όχι μόνο εξαιτίας της τουρκικής αδιστακτότητας αλλά και της ανεπάρκειας και της απροθυμίας της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου να προτάξει το Κυπριακό ως διεθνές έγκλημα τουρκικής εισβολής, κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης. Αντ’ αυτού, ανέχτηκε να καταντήσει δικοινοτική διαφορά, όπου η κατοχική Τουρκία εμφανίζεται ως… ενδιαφερόμενος τρίτος, που σπεύδει να συνδράμει και να βοηθήσει!
Δεύτερον, είναι τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα οποία η ελληνική πλευρά θεωρεί ιερές και απαραβίαστες αγελάδες. Επιμένει ότι αυτά καθορίζουν τη συμφωνηθείσα μορφή λύσης (με ελληνικές οδυνηρές υποχωρήσεις και τουρκικές ενθυλακώσεις). Τρίτον, πώς θα αντιδράσει η «διεθνής κοινότητα»; Εννοούν όσες δυνάμεις εμπλέκονται στο Κυπριακό. Οι ηγέτες της Κύπρου, ανιστόρητοι, αμαθείς και αδαείς, προφανώς δεν έχουν υπόψη τους την περίπτωση Μαντέλα-Ν. Αφρικής ούτε εκείνην, πλέον τραγική και ολέθρια, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τέταρτον, η Λευκωσία πανικοβάλλεται και μόνο στην ιδέα η Τουρκία να εκμεταλλευτεί τυχόν… υπαναχώρησή της στην τουρκοδιζωνική.
Το θέμα των Βαρωσίων: Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος της ΕΕ. Δεν αξιοποίησε αυτόν τον παράγοντα για επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας. Απλώς καταφεύγει ολοφυρόμενη στην αγκαλιά μιας ανεπρόκοπης ΕΕ, που ξεχνά την αλληλεγγύη της προς την Κύπρο και χαϊδεύει την κατοχική δύναμη, επειδή τα συμφέροντα υπερτερούν του Κοινοτικού και Διεθνούς Δικαίου. Η Λευκωσία έχει όπλα στην φαρέτρα της αλλά… Τρέμει κυριολεκτικά και να σκεφτεί καν να τα χρησιμοποιήσει εναντίον μιας Τουρκίας, που δεν σέβεται τίποτε. Καίγεται και εκλιπαρεί γελοιωδώς για συνομιλίες που, και αν επαναρχίσουν, θα είναι σε βάρος της.
Τι μπορεί να γίνει; Ο μέγιστος και πρώτιστος στόχος είναι η διάσωση και σωτηρία της Κύπρου από μια νέα τουρκοκρατία. Η τουρκοδιζωνική, προϊόν της εισβολής της Τουρκίας, είναι παράνομη, ρατσιστική, αντιδημοκρατική, δυσλειτουργική και αντιευρωπαϊκή και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά! Οι συνομιλίες απέτυχαν. Οδήγησαν την ελληνική πλευρά σε ολέθριο αδιέξοδο. Εμμονή, πλέον, στην τουρκοδιζωνική δεν είναι λάθος. Είναι τεκμηριωμένο εθνικό έγκλημα.
Οι Τούρκοι και ο ακαταλόγιστος ΓΓ του ΟΗΕ προσφέρουν ακόμα μία ευκαιρία στην ελληνική πλευρά. Ισχύει μια Κινεζική ρήση: «Το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι και οι ανόητοι κοιτάζουν το δάκτυλο». Άρα, επειγόντως απαιτείται χάραξη και απόφαση για μία νέα στρατηγική απαλλαγής από τον Τούρκο και απελευθέρωσης, με τη συμπαράσταση της Ελλάδος, για επιδίωξη λύσης, η οποία να στηρίζεται πραγματικά στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και
αρχών και αξιών της ΕΕ και όχι στο «δίκαιο» της κατοχικής Τουρκίας. Αναζητείται εναγωνίως πατριωτική, μη κομματική, διεκδικητική ηγεσία, να σώσει την Κύπρο.
