Από τη δεκαετία του ’80 έπρεπε να είχαμε μία μακράς πνοής συγκροτημένη, ομόφωνη στρατηγική ανακοπής και εξουδετέρωσης του τουρκικού θηρίου και απελευθέρωσης. Γιατί δεν σχεδιάστηκε μέχρι σήμερα; Πού είναι η ισχυροποίηση της άμυνάς μας; Το Ναγκόρνο Καραμπάχ δεν δίδαξε τίποτε και σε κανέναν από τους μοιραίους ηγέτες μας;
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης βρίσκεται ξανά ενώπιον αφόρητου τραγικού διλήμματος: Να μεταβεί ή όχι σε άτυπη πενταμερή; Χειρότερα: Αν επαναρχίσουν συνομιλίες, θα συμμετάσχει; Σε ποια βάση θα διεξαχθούν, ενώ η Τουρκία εισέβαλε, συνεχίζει να κατέχει και τρυπά μέγα μέρος της κυπριακής ΑΟΖ, εποικίζει την Αμμόχωστο, ο τουρκικός στόλος πολιορκεί το νησί και οι Τούρκοι προτάσσουν θέμα δύο κρατών ως λύση του Κυπριακού;
Πρώτο σενάριο: Ο Πρόεδρος αποφασίζει να μη μεταβεί στην πενταμερή και εντεύθεν σε νέο γύρο συνομιλιών: Στο εσωτερικό θα υποστεί βάναυση επίκριση από το αυτάδελφο ΔΗΣΑΚΕΛ, το οποίο, σε αγαστή συγχορδία, καθημερινά τον εκβιάζει να ψαλμωδεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, κατά τον Αβ. Νεοφύτου, ότι θέλει συνομιλίες. Και κατά τον εδώ εκφραστή της τουρκικής πολιτικής, Α. Κυπριανού, να προβεί σε κινήσεις -χωρίς να τις κατονομάζει- ώστε να πείσει ότι θέλει συνομιλίες.
Αβέρωφ και Άντρος επιμένουν διατεταγμένα ότι μία είναι η λύση και ένα είναι το σχέδιο της ελληνικής πλευρά, η τουρκοφρενής διζωνική ομοσπονδία, την οποία οι Τούρκοι από καιρό και πρόσφατα έχουν ενταφιάσει. Το ΔΗΣΑΚΕΛ επικαλείται επίσης τη «διεθνή κοινότητα» και ισχυρίζεται ότι αν ο Πρόεδρος παρασπονδήσει, θα φανούμε αναξιόπιστοι. Στο εξωτερικό, ο Ν. Αναστασιάδης θα αντιμετωπίσει πρώτα την υπονομευτική μήνιν των Εγγλέζων, οι οποίοι, σε στενή, διαχρονική συνεργασία με την Τουρκία, ήδη προωθούν την τουρκική θέση ότι, πέραν της ομοσπονδίας, υπάρχουν και «άλλες ιδέες» και «όλα στο τραπέζι». Δεν είναι τυχαίες οι τρεις συνεντεύξεις που ο Ύπατος Αρμοστής έδωσε πρόσφατα σε κυπριακά ΜΜΕ.
Δεύτερο σενάριο: Ο Πρόεδρος αποφασίζει -ήδη αποφάσισε με απίστευτη προθυμία και χωρίς καμία προϋπόθεση- να μεταβεί στην πενταμερή και στη συνέχεια σε νέες συνομιλίες. Θα βρεθεί προ νέων, αδίστακτων εκβιασμών από τους Τούρκους και τους Εγγλέζους και θα κληθεί, πρώτον, να αποστεί από τη θέση του για συνομιλίες, «από εκεί που μείναμε στο Crans Montana». Δεύτερον, να συζητήσει για δύο κράτη και συνομοσπονδία, όπως απαιτούν οι Τούρκοι, οι οποίοι τον διαβάλλουν ότι ήδη μίλησε και ο ίδιος για δύο κράτη. Τρίτον, με ποια στρατηγική και τακτική θα αντιμετωπίσει νέα οδυνηρά δεδομένα για την ελληνική πλευρά, αφού δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε κόκκινες γραμμές ούτε προϋποθέσεις;
Είναι εμφανές ότι, ο Πρόεδρος, υιοθετώντας τη γνωστή γελοία, διαχρονική θέση, να μην απορρίπτουμε πρόσκληση από τον ΓΓ του ΟΗΕ για συνομιλίες, θα συμμετάσχει και σε άτυπη πενταμερή -που εξ υπαιτιότητός του έχει εξαφανίσει την Κυπριακή Δημοκρατία- και σε συνομιλίες. Εκτός και αν έχει, επιτέλους, αντιληφθεί ότι η αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία, της οποίας είναι ένθερμος υποστηρικτής, οδηγεί αφεύκτως στην τουρκοποίηση της Κύπρου.
Ερώτηση: Ο Πρόεδρος έχει στρατηγική αντιμετώπισης των νέων εξελίξεων που προκλήθηκαν από την Τουρκία; Όχι! Διότι αν πράγματι είχε μια συγκροτημένη, μελετημένη και πολυδιάστατη στρατηγική, πρώτον, στις 15 Νοεμβρίου, όταν ο πειρατής Ερντογάν εισέβαλε στην Αμμόχωστο και επισημοποίησε το άνοιγμα και τον εποικισμό της και με τον εγκάθετό του απαίτησαν λύση δύο κρατών, θα ανακοίνωνε αμέσως τερματισμό της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας και πάγωμα κοινοτικών κονδυλίων. Γιατί δεν το ανακοίνωσε όπως πομπωδώς δήλωσε στις 15/8/2020, στην Τρικουκκιά;
Δεύτερον, ο Τούρκοι προσφέρουν την τρίτη και τελευταία ευκαιρία για απολάκτιση της αγγλοτουρκοδιζωνικής και απόρριψη όλων των καταστροφικών παραχωρήσεων της πλευράς μας στους Τούρκους. Γιατί ο Πρόεδρος δεν την άρπαξε; Τρίτον, γιατί η Κυβέρνηση επιμένει στην οξύμωρη θέση ότι «οι κυρώσεις στην Τουρκία δεν είναι αυτοσκοπός, διότι θέλουμε συνομιλίες»; Και η Τουρκία λέγει ότι θέλει συνομιλίες αλλά ταυτόχρονα επιτίθεται κατακτητικά και επεκτατικά εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέταρτον, στις 11 Δεκεμβρίου, που θα συνέλθει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, είναι βέβαιο ότι οι εταίροι μας, πλην ίσως κάποιων εξαιρέσεων, θα επικαλεστούν και τη θέση της κυπριακής Κυβέρνησης για να μη επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία.
Και για έναν ακόμα λόγο: Σε μια κίνηση τακτικής και καλοπιάσματος των 27, ο σουλτάνος έστειλε τον έμπιστό του, Ισμαήλ Καλίν, στις Βρυξέλλες για να δηλώσει την περιπαθή, δήθεν, επιθυμία της Τουρκίας να αναπτύξει, να ενισχύσει και να διευρύνει τις σχέσεις της με την ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, η Άγκυρα, απαξιώνει τις εκκλήσεις της ΕΕ να σεβαστεί το Διεθνές και το Δίκαιο της Θάλασσας και να τερματίσει την εισβολή και κατοχή της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης βρίσκεται ενώπιον του χειρότερου διλήμματος στην πολιτική ιστορία του. Ήδη ψηλαφά ευδιάκριτο τον κίνδυνο τουρκοποίησης της Κύπρου. Φέρει μέγιστες ευθύνες. Υποκύπτει στους εκβιασμούς του Αβέρωφ και του Άντρου. Η Τουρκία επιχειρεί να εμφανίσει την Κύπρο ως ανύπαρκτο, διεφθαρμένο, αναξιόπιστο κράτος. Από τη δεκαετία του ’80 έπρεπε να είχαμε μία μακράς πνοής συγκροτημένη, ομόφωνη στρατηγική ανακοπής και εξουδετέρωσης του τουρκικού θηρίου και απελευθέρωσης. Γιατί δεν σχεδιάστηκε μέχρι σήμερα; Πού είναι η ισχυροποίηση της άμυνάς μας; Το Ναγκόρνο Καραμπάχ δεν δίδαξε τίποτε και σε κανέναν από τους μοιραίους ηγέτες μας;
