Οι ευρωεκλογές διεξάγονται ώστε οι Ευρωπαίοι πολίτες να εκλέξουν εκείνους οι οποίοι θα τους εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και θα προβάλουν, θα προωθήσουν και θα υπερασπίσουν τα συμφέροντα, τις διεκδικήσεις και την πολιτική των χωρών και των πολιτών τους. Αυτό το ξεκάθαρο, απλό αλλά σημαντικό γεγονός δεν φαίνεται να κατανοήθηκε στην Κύπρο. Ούτε από τα κόμματα ούτε από την κυβέρνηση ούτε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Πρώτος ο Τάσσος μεθόδευσε αντίμετρα κατά της Βρετανίας. Τα σκότωσε ο Χριστόφιας
Θα συμφωνήσω με τον εκλεκτό διεθνολόγο και ακαδημαϊκό, φίλο Γιώργο Κέντα, όσον αφορά την ερμηνεία και την αντιμετώπιση της πολιτικής της Βρετανίας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με αφορμή τη γνωστή δήλωση του Σερ Άλαν Ντάνκαν, υπουργού Ευρώπης της κυβέρνησης Μέι, ο Γιώργος Κέντας επισημαίνει, ορθά πώς «η πρόσφατη κρίση στις σχέσεις Λονδίνου-Λευκωσίας, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η κρίση αυτή δεν είναι θέμα δηλώσεων ή ανακοινώσεων. Είναι μια αναμενόμενη εξέλιξη μιας γεωπολιτικής κατάστασης με βαθιές ρίζες, τα προβλήματα της οποίας η Λευκωσία βάζει εδώ και χρόνια κάτω από το χαλί» («Η Βρετανία ως μέρος του προβλήματος», 18.5.2019 – «Απόψεις»).
Η Τουρκία ξεκίνησε τον 3ο Αττίλα! Ο Ελληνισμός, πώς θα αντισταθεί;
Στην κορύφωση της πολεμικής προσπάθειας το 1918, ο τότε πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ζιωρζ Κλεμανσώ, ρωτήθηκε στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ποια ήταν η πολιτική του. Απάντησε το περιώνυμο: «Η εσωτερική μου πολιτική; Κάμνω πόλεμον. Και η εξωτερική πολιτική μου; Κάμνω πόλεμον. Παντού και πάντοτε κάμνω πόλεμον»! Στην Κύπρο δεν υπήρξε ούτε και πρόκειται να υπάρξει Πρόεδρος ο οποίος να αναμέλψει – και να εννοεί έστω και κατ’ ελάχιστον – όσα διασάλπισε ο Κλεμανσώ.
Εδώ δεν είναι Ολλανδία, κύριε! Εδώ είναι Κύπρος! Γιατί να παραιτηθούν;
Εδώ και πάνω από δύο εβδομάδες η κυπριακή κοινωνία συγκλονίζεται από κατά συρροήν δολοφονίες ξένων γυναικών από 35χρονο. Από την πρώτη ημέρα που όλως τυχαίως ξετυλίχτηκε το κουβάρι αυτών των πρωτοφανών εγκλημάτων, ο Αρχηγός της Αστυνομίας και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης, βρέθηκαν στο στόχαστρο οξείας κριτικής. Με ένα αίτημα: Να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους. Κόμματα όπως και η πλειοψηφία των πολιτών απαιτούν όπως οι πολιτικοί προϊστάμενοι αναλάβουν έμπρακτα τις ευθύνες τους και από πολιτική και προσωπική ευθιξία, να παραιτηθούν.
Ξυπνήστε! Ο Χριστιανισμός καταδιώκεται, φυλακίζεται, εξοντώνεται, ξανασταυρώνεται
«Ο συμβολισμός της πυρκαγιάς της Παναγίας των Παρισίων, το πιο διάσημο κτίριο του δυτικού πολιτισμού και το σύμβολο της δυτικής χριστιανοσύνης, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Είναι ως εάν ο Θεός ήθελε να μας προειδοποιήσει με τον πιο αλάθητο τρόπο ότι η Χριστιανοσύνη καίγεται – και μ’ αυτήν, ο Δυτικός Πολιτισμός»
15 χρόνια μετά το βροντερό ΟΧΙ στο τερατούργημα Ανάν, οι θιασώτες του επιμένουν να μας το μπήξουν!
Η 24η Απριλίου 2004 αποτελεί κορυφαία στιγμή στην ιστορία της Κύπρου. Ο κυπριακός Ελληνισμός, παρά τους εκβιασμούς, τους εκφοβισμούς, τις απειλές και την καταστροφολογία από σεσημασμένους προαγωγούς και θιασώτες του σχεδίου Ανάν – εντός και εκτός της νήσου – με ένα βροντερό ΟΧΙ το πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων. Λογικά, θα ανέμενε κανείς, πως το λιγότερο που όφειλαν να πράξουν οι υμνητές του, ήταν να σεβαστούν την ετυμηγορία των Ελλήνων. Και, ταυτόχρονα, να κάνουν τα πάντα και τίποτε να μη παραλείψουν ώστε η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από μία νέα τουρκοκρατία, να είναι απευκταίο γεγονός. Αλλ’ όχι! Ο μεν Δ. …
Η Παναγία των Παρισίων της καρδιάς μας
Δεκέμβρης. Παραμονές Χριστουγέννων. Πριν από πολλά χρόνια. Φοιτητές τότε, με τους φίλους Χρίστο και Νίκο, πήγαμε από τη Λίλλη στο Παρίσι. Και φυσικά, η πρώτη επίσκεψη ήταν στην Παναγία των Παρισίων. Την είχα δει σε φωτογραφίες και σε βιβλία. Εντυπωσιάστηκα. Αλλ’ αυτό που είδα όταν στήθηκαν στο προαύλιο, παρά το τσουχτερό κρύο, ήταν ανεπανάληπτο! Ένας εκπληκτικός ναός απίστευτης ωραιότητας που επιβαλλόταν στον επισκέπτη όχι μόνο με το ρυθμό του αλλά, προπάντων, με την ομορφιά του. Ο ρόδακας και τα βιτρό του. Οι πύλες του. Τα περίφημα γλυπτά και τα αγάλματα βασιλέων και αυτοκρατόρων. Η απεικόνιση της Παναγίας δεκάδες φορές. Είχα …
Η αρπαγή της συριακής Αλεξανδρέττας από την Τουρκία και οι ανιστόρητοι ηγέτες μας…
Οι ηγέτες της Ελλάδος και της Κύπρου ας μελετήσουν την αρπαγή-κατάποση της συριακής Αλεξανδρέττας ως κλασικό, διδακτικό παράδειγμα της μακροπρόθεσμης τουρκικής στρατηγικής κατάκτησης εδαφών. Ίσως και ξυπνήσουν, επιτέλους, από τον ηλίθιο κατευνασμό της τουρκικής τίγρεως και την ολέθρια τουρκοφοβική ψοφιοσύνη τους. Αν δεν είνα πολύ αργά για τον Ελληνισμό…
Ο Ερντογάν μεταξύ του αμερικανικού αετού και της ρωσικής αρκούδας…
Οι δημοτικές εκλογές της περ. Κυριακής, 31.3.2019, στην Τουρκία, συνιστούν ήττα και εξευτελισμό του Ταγίπ Ερντογάν. Ταυτόχρονα είναι και ενδεικτικές μίας νέας κατάστασης πραγμάτων στη χώρα. Ο τέως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, είχε διακηρύξει προεκλογικά πως, «όποιος κερδίσει την Κωνσταντινούπολη, κερδίζει την Τουρκία». Ο υποψήφιος της συνασπισμένης αντιπολίτευσης, Εκρέμ Ιμάμογλου, αναδείχθηκε ως νέος δήμαρχος της Πόλης, κερδίζοντας τον ευνοούμενο του σουλτάνου και επικεφαλής της συμμορίας-«φαμίλιας» Ερντογάν, πρωθυπουργό και εφοπλιστή, Μπιναλί Γιλντιρίμ.
Δεν μπορεί να ασκηθεί εξωτερική πολιτική χωρίς εξίσου ισχυρή οικονομία και άμυνα
Η εξωτερική πολιτική κινείται μεταξύ της εσωτερικής πολιτικής ενός κράτους και των διακρατικών και διεθνών σχέσεων. Ας ακούσουμε τον Γάλλο φιλόσοφο, πολιτειολόγο, ιστορικό και κοινωνιολόγο, Raymond Aron: «Το πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής είναι διπλό πρόβλημα ατομικής και συλλογικής επιβίωσης» («Paix et Guerre entre les Nations. Théorie des Rélations Internationales»). Η ευθύνη και το υπέρτατο καθήκον μιας κυβέρνησης είναι η διασφάλιση της ατομικής και συλλογικής επιβίωσης και ελευθερίας του λαού και του κράτους και η εντεύθεν υπεράσπιση, με κάθε μέσο, των εθνικών συμφερόντων.