Σάββας Ιακωβίδης

Τι είναι η πατρίδα μας; Ποιος δεν θυμάται το γνωστό ποίημα του Ιωάννη Πολέμη, που απαγγέλλαμε στο Δημοτικό Σχολείο:

«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;/ Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;/ Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;/ Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;». Και καταλήγει:

«Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,/ και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά/ και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα/ και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!».

Σαράντα αιώνες και πλέον, ο κυπριακός Ελληνισμός άντεξε όλων των λογιών και βιαιοτήτων σκλαβιές, τυραννίες, σφαγές και κατοχές. Άντεξε, επειδή ήταν θεμελιωμένος πάνω στην εμπεδωμένη επί αιμάτων και θυσιών, αγώνων και ηρώων συλλογική αντίληψη περί πατρίδας:

«Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» (Όμηρος, Ιλιάδα Μ’ 243, ρήση του Έκτορα). Διότι :«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι» (Σωκράτης). Και φυσικά: «Μια φορά εβαπτίστημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα διά την ελευθερίαν της πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης). Και ο Ιωάννης Καποδίστριας διασάλπισε: «Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».

Με αυτά και άλλα ελληνικά νάματα, αρχές και αξίες ο κυπριακός Ελληνισμός γαλουχήθηκε διά μέσου των αιώνων προσδοκώντας ελληνικές τριήρεις να εμφανιστούν από τη Δύση, για να συμβάλουν στην απελευθέρωσή του από ξένα δεινά και δυνάστες.

Οι Έλληνες της Κύπρου, από την περίοδο των περσικών πολέμων μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πρόθυμα δήλωναν ένοπλα παρόντες στους υπέρ ελευθερίας αγώνες του Έθνους. Χιλιάδες άφησαν τα κόκκαλά τους στα πεδία των μαχών. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το κύμα ελευθερίας υπόδουλων λαών συνεπήρε και τους Έλληνες της Κύπρου.

Ένας είναι ο προαιώνιος πόθος τους: Η Ένωση της Κύπρου με τον εθνικό κορμό. Κι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, οι ηγέτες τους, Μακάριος και Διγενής, σάλπισαν το εγερτήριον ελευθερίας.

Μετά από τέσσερα χρόνια αιμάτων, θυσιών, δεινών και θανάτων, οι ελπίδες φυλλορόησαν και οι προσδοκίες διεψεύσθησαν. Με δοτή και κολοβή ανεξαρτησία, ξεκίνησε νέα πορεία σε αχαρτογράφητα νερά. Από το «κράτος του Θεού» του Μακαρίου φτάσαμε σήμερα στον τουρκολιγουρισμό και στην τουρκοδουλοφροσύνη.

Πού χάθηκε το έπος της ΕΟΚΑ; Πού εξανεμίστηκαν οι θυσίες των ηρώων μας; Πού θάφτηκαν το πνεύμα, το ήθος, η λεβεντιά, η αυτοθυσία, η ομοψυχία, η αγωνιστικότητα και η φλόγα του απελευθερωτικού αγώνα;

Η κυπριακή κοινωνία μέχρι το 1960 ήταν κατά πλειοψηφία αγροτική. Αίφνης, κλήθηκε να κάνει άλματα για να συγχρονιστεί με τον βηματισμό άλλων κρατών και να εκσυγχρονιστεί. Απέτυχε! Παταγωδώς. Όλες εκείνες οι αρχές και αξίες που διαζωγράφιζαν και καταξίωναν τους Έλληνες μέχρι τον αγώνα, ισοπεδώθηκαν από τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό, τον ξενόφερτο μαϊμουδισμό.

Ο μεγάλος ποιητής μας, Ανδρέας Παστελλάς, σημειώνει με πίκρα και οργή (ΕΝ ΣΥΒΑΡΕΙ 413 π.Χ.): «Καλά την έχουμε, λοιπόν, εμείς οι Συβαρίτες/ Εν μέρει Έλληνες και ολίγον φοινικίζοντες». Εν μέρει…

Ποιοι ήταν οι Συβαρίτες; Ήταν κάτοικοι της Συβάρεως, στον κόλπο του Τάραντα. Εξαιτίας του υπερβολικού πλούτου από το εμπόριο και την γεωργία έγιναν τόσο μαλθακοί ώστε οι γείτονές τους, Κροτωνιάτες, τους κατανίκησαν και ισοπέδωσαν την πόλη τους.

Ανά τους αιώνες, η λέξη συβαριτισμός είναι συνώνυμη της ευζωίας, της φιληδονίας και των υλικών απολαύσεων χωρίς ηθικό ή αξιακό έρμα. Το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή έπρεπε, λογικά, να προσγειώσουν τους Έλληνες της Κύπρου ώστε μία πρώτιστη έγνοια να έχουν, την με κάθε τρόπο απελευθέρωση της κατεχόμενης πατρίδας τους από τον Αττίλα.

Ιδού το κατάντημά τους: Το Κυπριακό, από διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής, εθνοκάθαρσης, εποικισμού, κραυγαλέας παραβίασης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, σύλησης πολιτιστικής κληρονομιάς και οργανωμένης τουρκοποίησης των κατεχομένων, οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις της νήσου το υποβίβασαν σε θέμα… Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης επειδή έτσι τους υπέβαλαν οι Εγγλέζοι.

Π.χ., την περ. Δευτέρα, η Κυβέρνηση Αναστασιάδη, για πολλοστή φορά επέτρεψε σε εκατοντάδες Τούρκους να μεταβούν στον θύλακα των Κοκκίνων για να πανηγυρίσουν επειδή μας έκαψαν με βόμβες ναπάλμ και βομβαρδισμούς, το 1964.

Ποιο σοβαρό κράτος θα ανεχόταν τέτοιον εξευτελισμό και τέτοια γελοιοποίηση από τον εχθρό του; Αλλά… λησμονούμε: Κυπριακά κόμματα και κυβερνήσεις θεωρούν τους Τούρκους ως… αδελφούς των!! Φανταστείτε προς στιγμήν, τους Ισραηλινούς να απαιτούν από τους Παλαιστινίους να γιορτάσουν στη Λωρίδα της Γάζας νίκες εναντίον τους. Ή φανταστείτε τους Γερμανούς να απαιτούν να γιορτάσουν το ολοκαύτωμα των Εβραίων, στο… Ισραήλ.

Αυτά που η κοινή λογική θεωρεί εξωφρενικά και παρανοϊκά, στην Κύπρο είναι θεμιτά, αποδεκτά από μια σημαντική μερίδα του κομματικού και πολιτικού κόσμου, που αδίστακτα επιχειρεί να αγελοποιήσει και να προβατοποιήσει τους Έλληνες.

Πόσο δίκαιο είχε, πάλι, ο Ανδρέας Παστελλάς:

«Στην πατρίδα μου πλήθυναν οι Φοίνικες/ την πατρίδα μου πουλούν καθημερινά μισοτιμής οι Φοίνικες/ σε κάθε γωνιά εμπορείο φοινικικό/ εκεί που άλλοτε βλάσταινε μονάχα/ η δάφνη η ελληνική/ για τους γενναίους».

Ναι, στην Κύπρο πλήθυναν οι Φοίνικες. Κατά χιλιάδες μεταβαίνουν καθημερινά στην αυλή του Τούρκου Αρταξέρξη, στα κατεχόμενα, για να καταθέσουν δουλοπρεπώς την οικονομική αιμοδοσία τους. Φτηνοί Έλληνες, αγοράζουν φτηνή βενζίνη, τρώνε φτηνά φαγητά, κάνουν φτηνές διακοπές στα κλεμμένα ξενοδοχεία μας, ακόμα και τις αποφράδες ημέρες της τουρκικής εισβολής.

Ξανά καταφεύγουμε στους ποιητές μας. Ο Παντελής Μηχανικός, στο αιχμηρό ποίημά του, «Ίτε», περιγράφει το κατάντημα των Ελλήνων:

«Και τι περιμένεις από ανθρώπους/ που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους/ και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους./ Απαθώς/ Τότε/ κι απαθώς/ σήμερα/ ζητάνε απλώς/ διαζύγιο./ Τέτοιοι ρουφιάνοι/ δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε».

Αυτό ακριβώς! Η πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου δεν θέλουν να πολεμήσουν και να αγωνιστούν για τίποτε. Απλώς αναμένουν τον Τούρκο επιβήτορα για να φορέσουν ευχερέστερα και ταχύτερα το τουρκικό φέσι.