Ο Ελληνισμός έφτασε σε οριακά επικίνδυνο σημείο. Διακυβεύεται η εθνική και βιολογική επιβίωσή του. Απειλείται η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και η ελευθερία του. Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετωπίζουν έναν αποθηριωμένο και αδίστακτο Τούρκο πειρατή, ο οποίος εννοεί – και το επιβεβαιώνει με παράνομες και επιθετικές ενέργειες – να ελέγξει την Κύπρο διά της διζωνικής τερατουργίας. Και να οικειοποιηθεί το μισό Αιγαίο ενώ απαιτεί με θρασύτητα να αρπάξει και να νέμεται τους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου.
Από τη δεκαετία του 1950 και ανεξάρτητα από ιδεολογίες, η Τουρκία σχεδιάζει και σταδιακά υλοποιεί τους στόχους της, δυστυχώς και με ελληνικά εγκλήματα. Αντίθετα, Αθήνα και Λευκωσία, από τη δεκαετία του ’60, πρώτον υποτίμησαν τα τουρκική αδιστακτότητα.
Δεύτερον, απέτυχαν να χαράξουν μιαν υπερκομματική, ομόφωνη, διαχρονική, πανεθνική στρατηγική και πολιτική για διάσωση της Κύπρου και διασφάλιση της Ελλάδος.
Τρίτον, ανάλογα με τις εποχές και τους κυβερνώντες, άλλοτε η Αθήνα αποφάσιζε και η Λευκωσία ακολουθούσε, στη συνέχεια η Λευκωσία αποφάσιζε και η Αθήνα συναινούσε και τώρα γίνεται λόγος για συναποφάσεις και συμπαράσταση.
Ευκαιριακές πολιτικές, ψηφοθηρικές αντιλήψεις, προεκλογικές και εποχικές σκοπιμότητες και, φυσικά, εκατέρωθεν μαχαιρώματα, υποβολές, κατηγορίες ότι, «άλλα αποφασίζομεν και άλλα πράττετε», μέχρι που το Κυπριακό να θεωρείται βάρος για την αμφιρρέπουσα και αλλοπρόσαλλα εξαρτημένη και συχνά ξενόδουλη αθηναϊκή ελίτ.
Από κοντά και ένας έκδηλα αργυρώνητος δημοσιογραφικός εσμός στην υπηρεσία της Τουρκίας για να ξεπλύνει τα εγκλήματά της κατά του Ελληνισμού και ειδικά της Κύπρου.
Δεν θα αναφερθούμε σε πληθώρα δημοσιευμάτων σε αθηναϊκά ΜΜΕ εναντίον των «άτακτων» Κυπρίων που «παρασύρουν» την Ελλάδα σε περιπέτειες και δεν την αφήνουν να τα βρει με την «φίλη» Τουρκία. Ούτε φυσικά σε δικούς μας τουρκοπροσκυνημένους, που καίγονται για την αγγλοτουρκοδιζωνική και είναι έτοιμοι να φορέσουν φέσι και πασουμάκια, βρίζοντας την Ελλάδα.
Η επιχείρηση στον Έβρο άνοιξε τα μάτια στην Αθήνα. Φαίνεται πως, επιτέλους, αντιλήφθηκε ότι η Τουρκία είναι ένα αναθεωρητικό, επεκτατικό, νεο-Οθωμανικό κράτος που ουδέποτε απέκρυψε τις αρπαχτικές διαθέσεις του κατά της Ελλάδος και της Κύπρου.
Έτσι, η Αθήνα επιδίδεται σε μία κούρσα εξοπλισμών για όλα τα όπλα, την ίδια ώρα που η Λευκωσία, σύρεται κυριολεκτικά στην λεγόμενη άτυπη πενταμερή της Γενεύης, με την φρούδα ελπίδα να επαναρχίσουν συνομιλίες για λύση βιώσιμη και λειτουργική. Δεν θα αναλύσουμε ξανά τα εξωφρενικά και οξύμωρα της ανεπαρκούς ηγεσίας της νήσου που οπτασιάζεται ότι θα… αναγκάσει τον Ερντογάν σε διάλογο, διά του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Ενώ, λοιπόν, η Ελλάδα εξοπλίζεται τάχιστα και ήδη έστειλε ηχηρό μήνυμα στον Τούρκο ότι θα συντριβεί, αν αποτολμήσει ο,τιδήποτε, η Κύπρος έμεινε κολλημένη στην αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία και στις καραμπινάτες ανοησίες βραδύνοων ηγετών της ότι, αν φωνάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ ότι θέλουμε συνομιλίες, θα αποτρέψουμε την διχοτόμηση και τον εποικισμό της Αμμοχώστου. Ο Τούρκος, μίαν γλώσσα κατανοεί, σέβεται και σε αυτήν υποτάσσεται: Στη δύναμη!
Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία έναν πρώτιστο στόχο οφείλουν να έχουν: Να αποκτήσουν και στρατιωτική δύναμη ώστε ο Τούρκος να σκεφτεί πολλαπλώς ότι το κόστος από ένα απονενοημένο διάβημά του θα είναι πολλαπλάσιο πιθανών κερδών του. Ελλάδα και Κύπρος για να αποκτήσουν ισχύ, προαπαιτούνται:
>Πρώτον, σε βάθος χρόνου πανεθνική, ξεκάθαρη, ομόφωνη και σταθερή στρατηγική αντιμετώπισης του Τούρκου με όλα τα μέσα και σε όλα τα μέτωπα.
>Δεύτερον, ταυτόχρονος επανεξοπλισμός με σύγχρονα οπλικά συστήματα και νέες τεχνολογίες.
>Τρίτον, επαναλειτουργία του Δόγματος του ΕΑΧ, από τον Έβρο μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα και τις ακτές της Μέσης Ανατολής.
>Τέταρτον, αναζωογόνηση και τόνωση του εθνικού και πατριωτικού αισθήματος, της αξιοπρέπειας, της αγωνιστικότητας, της τιμής και του φιλότιμου του Έλληνα.
>Πέμπτον, σύσταση και στην Κύπρο Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.
>Έκτον, σύμπηξη αμυντικών συμφωνιών με γειτονικά και φίλα κράτη που απειλούνται από τον Τούρκο πειρατή.
>Έβδομον, να γίνουμε αξιόπιστοι, σοβαροί και έμπιστοι ομοτράπεζοι μεγάλων δυνάμεων, των οποίων τα συμφέροντα επηρεάζονται και θίγονται από τον νεο-Οθωμανικό ερντογανικό ιμπεριαλισμό.
Διερωτώμεθα: Τι και ποιος εμποδίζει την Αθήνα και τη Λευκωσία να σχεδιάσουν και να συναποφασίσουν, έστω και τώρα, μια πανεθνική, ομόφωνη και δεσμευτική, διαχρονικά, στρατηγική αντιμετώπισης του Τούρκου, με στόχο την απαλλαγή από τον Αττίλα και την απελευθέρωση της Κύπρου;
Το πρόσφατο ξέσπασμα του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος, Δένδια, στην Άγκυρα και το ξεκαθάρισμα, έντονα και πειστικά, των ελληνικών θέσεων, έδειξε τον δρόμο και τον τρόπο με τους οποίους η Αθήνα καλείται στο εξής να αντιμετωπίζει τον Τούρκο.
Όμως, Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν, επιτέλους, να συνειδητοποιήσουν ότι η αγγλοτουρκοδιζωνική τερατουργία, την οποία επιμένουν να θεωρούν ως ιδεώδη λύση, θα τουρκέψει την Κύπρο. Αν χαθεί η Κύπρος, η Ελλάδα θα δορυφοροποιηθεί στην Τουρκία και θα ισλαμοποιηθεί. Ο Έβρος και το Αιγαίο έδωσαν στην Ελλάδα ένα γερό μάθημα και έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα: Δεν δικαιούται να εφησυχάζει έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού.
Από την άλλη, η Κύπρος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και δεν δικαιούται να αποφασίζει για την ασφάλεια και την επιβίωση του ευρύτερου Ελληνισμού. Η Ελλάδα δεν νομιμοποιείται να κρύβεται πίσω από το αφήγημα της «συμπαράστασης» ή ότι «είμαστε δύο ανεξάρτητα κράτη». Η Ελλάδα να μη ξεχνά ότι και ως εγγυήτρια, έχει ασήκωτες εθνικές, συμβατικές υποχρεώσεις έναντι του κυπριακού Ελληνισμού.
Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν έναν αδίστακτο, αναθεωρητικό, επιθετικό και κατακτητικό εχθρό, τον Τούρκο. Ο συντονισμός Αθήνας-Λευκωσίας να εστιάζεται στο πώς η κατακτημένη Κύπρος δεν θα παραδοθεί σε μία νέα τουρκοκρατία, διά της αγγλοτουρκοδιζωνικής, αλλά πώς θα απελευθερωθεί από τον αττιλικό ζυγό.
Αιγαίο και Κύπρος είναι αλληλένδετα και σταθερά απειλούμενα από την τουρκική αρπακτικότητα και τον νεο-οθωμανικό αναθεωρητισμό του σουλτάνου Ερντογάν. Επιτέλους, Αθήνα και Λευκωσία να αντιμετωπίσουν τον Τούρκο ως πειρατή, κατακτητή και ληστή και όχι ως… Δούκα του Νόρφολκ.
