Η συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ήδη προκαλεί σεισμικές δονήσεις που μετεξελίσσονται σε τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές, οι οποίες κυοφορούν με απίστευτη βία έναν νέο κόσμο. Άγνωστο τι θα είναι, ποιος θα είναι ο πιθανός παγκόσμιος ηγεμόνας και εάν το άναρχο διεθνές σύστημα θα αντέξει τέτοιες καταλυτικές προεκτάσεις. Να πούμε τα πράγματα ωμά στη ρεαλιστική διάστασή τους:
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν έγινε μόνο για δύο περιοχές που αυτοανακηρύχθηκαν σε «λαϊκές δημοκρατίες» (!) και, επειδή κινδύνευαν, τάχα, κάλεσαν σε βοήθεια τη Ρωσία, που έσπευσε τάχιστα να τις αναγνωρίσει. Ή για να εξουδετερώσει τους νεο-ναζιστές.
Κι ας μην πιστεύει κανείς ότι η αποκλειστική έγνοια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι να βοηθήσουν τους ηρωικούς Ουκρανούς για ν’ αντιμετωπίσουν τους Ρώσους εισβολείς. Οι Ουκρανοί είναι το προσάναμμα στον ηγεμονικό ανταγωνισμό ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Πρόκειται, δηλ., για μια τιτανική σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας για επικράτηση στο διεθνές σύστημα.
Στη μέση βρίσκεται ξανά μια Ευρώπη, ενωμένη προς το παρόν, αλλ’ ήδη εμφανίζει τις πρώτες ρωγμές εξαιτίας του ρωσικού φυσικού αερίου, κλπ. Η Δύση επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία αλλ’ η Ευρώπη υφίσταται τις συνέπειες με εμφανώς μακροχρόνιες προεκτάσεις. Με κερδισμένες τις ΗΠΑ!
Μέσα σε αυτό το βίαιο, σκληρό, θανατηφόρο σκηνικό, οι Γάλλοι οδηγούνται αύριο ξανά στις κάλπες. Η επιλογή τους πρέπει να είναι ξεκάθαρη για πολλούς λόγους: Επανεκλογή του Emmanuel Macron για μια δεύτερη θητεία.
Οι γαλλικές εκλογές και το αποτέλεσμά τους είναι η πιο κρίσιμη ιστορική στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ, Γαλλίας-Γερμανίας και ΕΕ-Ρωσίας. Η Γηραιά Ήπειρος είτε θα αναγεννηθεί με στρατηγική και άλλη αυτονομία στην εξωτερική πολιτική και άμυνα είτε θα συνεχίζει να είναι παιδί για τους ετσιθελισμούς των ΗΠΑ.
Ο Πρόεδρος Μακρόν, στην ιστορική ομιλία του στη Σορβόννη (26/9/2017) είχε έγκαιρα και προληπτικά προσδιορίσει ποιαν Ευρώπη ήθελε να κτίσει με τους εταίρους του στην ΕΕ.
«Ο μόνος δρόμος για να διασφαλίσουμε το μέλλον μας», είπε, «είναι το ξαναχτίσιμο μιας κυρίαρχης, ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης, η οποία να εγγυάται την ασφάλεια σε όλες τις διαστάσεις της. Ειδικά στο θέμα της άμυνας, η Ευρώπη οφείλει να αποκτήσει μια κοινή δύναμη επέμβασης, έναν ενιαίο αμυντικό προϋπολογισμό και ένα κοινό αμυντικό δόγμα δράσης. Μια Ευρώπη που να αντιμετωπίσει τη μεταναστευτική κρίση, να αποτελέσει ισχυρή οικονομική και χρηματιστηριακή δύναμη, με στροφή προς την Αφρική και τη Μεσόγειο, μια Ευρώπη καινοτόμο και ψηφιακή, πράσινη, στηριγμένη στις αδιαπραγμάτευτες δημοκρατικές αρχές που αποτελούν τα θεμέλια της Ένωσης».
Στις 7/11/2019, σε συνέντευξή του στον «Economist», ο Μακρόν είχε χαρακτηρίσει το ΝΑΤΟ «κλινικά νεκρό» και, όντως, αυτήν την εικόνα παρουσίαζε μέχρι τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Πέρσι, τον Σεπτέμβριο, ΗΠΑ, Βρετανία και Αυστραλία, σύμμαχοι της Γαλλίας, κατάφεραν ύπουλη πισώπλατη μαχαιριά στον Μακρόν, ακυρώνοντας παραγγελίες γαλλικών υποβρυχίων από την Αυστραλία υπέρ πυρηνοκίνητων από τις ΗΠΑ.
Σε δηλώσεις του (28/9/2021) μετά από συνάντηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Μητσοτάκη, ο Πρόεδρος Μακρόν κάλεσε τους Ευρωπαίους να αποβάλουν την αφέλειά τους και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους από την κηδεμονία των ΗΠΑ.
Ο Μακρόν εισηγήθηκε να δοθεί έμφαση στην ευρωπαϊκή άμυνα που θα είναι συμπληρωματική και όχι εναλλακτική στο ΝΑΤΟ. Μιλώντας στο Ευρωκοινοβούλιο (19/1/2022), είπε:
«Απέναντι σε γεωπολιτικές αναταραχές, την τρομοκρατική απειλή, τις κυβερνοεπιθέσεις, η Ευρώπη οφείλει να εξοπλιστεί για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της σε έναν κόσμο βίας, για να μην υφίσταται την επιλογή άλλων, να είναι ελεύθερη». Και υπογράμμισε πως η Ευρώπη οφείλει να κτίσει «μια συλλογική ευρωπαϊκή ασφάλεια με στρατηγικό επανεξοπλισμό της ως δύναμης ειρήνης και ισορροπίας, κυρίως με τη Ρωσία».
«Εμείς οι Ευρωπαίοι», υπογράμμισε ο Μακρόν, «οφείλουμε να κτίσουμε ένα νέο συλλογικό σύστημα ασφάλειας, να το προτείνουμε στους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και ακολούθως να το καταθέσουμε προς διαπραγμάτευση στη Ρωσία».
Από την εποχή του στρατηγού Ντε Γκωλ, μέχρι σήμερα, το Παρίσι πιστεύει ότι ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την Ρωσία, θέση που η Ουάσιγκτον εμφανώς δεν αποδέχεται. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Μακρόν αναδεικνύεται ο μόνος αξιόπιστος συνομιλητής ενός Πούτιν που ο Αμερικανός Πρόεδρος στιγμάτισε ως χασάπη και εγκληματία.
Μπροστά σε μια Γερμανία που, επί Μέρκελ, τα έκανε πλακάκια με τον Πούτιν, έναν Μπάιντεν (ή Μπαϊντένογλου, κατά τον καθηγητή Μάζη) που σκοπός του είναι να συντρίψει τη Ρωσία, και Ευρωπαίους, που κοιτάζουν τα εθνικά και όχι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα και την προοπτική μιας ισχυρής πολιτικά, στρατιωτικά, τεχνολογικά, Ευρώπης, ο Πρόεδρος Μακρόν είναι η μόνη εγγύηση ότι η Ευρώπη έχει ακόμα ελπίδες. Και η Γαλλία θα έχει μία και μοναδική ευκαιρία να ηγηθεί του ξαναχτισίματος της Ευρώπης.
Αν αύριο κερδίσει η ακροδεξιά Μαρίν Λε Πεν, την Ευρώπη που ξέραμε πρέπει να την ξεχάσουμε. Στενή φίλη του εισβολέα Πούτιν και των αυταρχικών ηγετών της Ουγγαρίας και Πολωνίας, ορκισμένη εχθρός της ΕΕ και των δημοκρατικών αρχών της, πολέμιος του γαλλογερμανικού άξονα, αξιώνει έξοδο της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ. Υποστηρίζει διάλυση της ΕΕ και αντικατάστασή της με μια συμμαχία «ελεύθερων και κυρίαρχων κρατών».
Ουσιαστικά η ακροδεξιά υποψήφια απαιτεί να ανατινάξει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δίνοντας έναυσμα για άνοδο όλων των ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη. Γάλλοι διανοούμενοι διερωτώνται τι συνδέει τη Λε Πεν με τη γαλλική αντίσταση και τους Villon, Beaumarchais, Voltaire, Hugo, Camus.
Αύριο, κυριολεκτικά, είναι η ώρα της Γαλλίας, η ευκαιρία του Μακρόν να αναδειχθεί σε ηγέτη της ΕΕ και η τελευταία απόφαση της Ευρώπης να ξυπνήσει και να αποφασίσει μια νέα πορεία και στρατηγική.
