Ο εφιάλτης της προσάρτησης των κατεχομένων και της τουρκοποίησης-ισλαμοποίησης της Κύπρου είναι πλέον ορατός διά γυμνού οφθαλμού. Πώς θ’ αντιδράσουν Κύπρος-Ελλάδα σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο; Με… ψηφίσματα και προσφυγές σε διεθνή φόρα; Ή διά της ισχύος, αν προκληθούν; Η Ελλάδα, μπορεί! Η Κύπρος αδυνατεί, διότι ανεπαρκείς ηγέτες την άφησαν εγκληματικά αθωράκιστη και άθυρμα στον Τούρκο
Οι νόμιμοι κάτοικοι της Κυπριακής Δημοκρατίας οδεύουν σήμερα στις κάλπες για τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ένα μέγα και κρίσιμης σημασίας ζήτημα, που δεν ανακινήθηκε από δημοσιογράφους και δεν συζητήθηκε από τους υποψηφίους για το ύπατο αξίωμα, στις πολλές τηλεμαχίες, είναι η επαπειλούμενη και ήδη διαφαινόμενη προσάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία. Την περ. Κυριακή («Φιλελεύθερος», 29/1/2023), ο εκλεκτός συνάδελφος, Κ. Βενιζέλος, έκανε εκτενή αναφορά σε τουρκικές ενέργειες τα τελευταία μερικά χρόνια και ειδικά πρόσφατα, με παραπομπές σε δηλώσεις Τούρκων και κατοχικών αξιωματούχων.
«Η προετοιμασία για το μεγάλο αυτό βήμα», γράφει ο Κ. Βενιζέλος, «γίνεται εδώ και πολλά χρόνια, με τις πρώτες κινήσεις να ξεκινούν αμέσως μετά την τουρκική εισβολή. Από το εθνικό ξεκαθάρισμα, τη μεταφορά εποίκων (ξεκίνησε το 1975), την πλήρη οικονομική εξάρτηση, τη μεταφορά νερού, τις προετοιμασίες για ηλεκτρική διασύνδεση μέχρι και την αλλαγή δομών (εναρμόνιση με αυτές της Τουρκίας). Μέσα αυτό το παιχνίδι εντάσσεται και το ‘πρόγραμμα’ ισλαμοποίησης των κατεχομένων, αλλά και των ‘ιδιωτικοποιήσεων’ (λιμάνια, νερό, ηλεκτρισμό κ.ά), που συνδέονται με την ‘εισβολή’ τουρκικών κεφαλαίων στα κατεχόμενα».
Από την εποχή του ελληνοκτόνου-γενοκτόνου Ατατούρκ, η Τουρκία είχε καθορίσει ως εθνικό στόχο της την επανάκτηση της Κύπρου. Μετά την αρπαγή και κατάποση του συριακού Σαντζακίου της Αλεξανδρέττας, οι στρατηγοί του Ατατούρκ διερωτήθηκαν τι θα απογίνει με το «πράσινο νησί», την Κύπρο. «Θα έρθει η σειρά της», υπέδειξε. Έκτοτε, με τη συνέργεια της Αγγλίας και τις ανεπάρκειες ηγετών της Κύπρου και της Ελλάδος, η Τουρκία προωθεί μεθοδικά την αρπαγή και τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση της Κύπρου, εκμεταλλευόμενη τοπικές, περιφερειακές ή και διεθνείς συγκυρίες και εγκληματικά λάθη της ελληνικής πλευράς.
Στην πρώτη έκθεσή του προς τον Τούρκο Πρωθυπουργό, Ατνάν Μεντερές (24/11/1956), ο γνωστός συνταγματολόγος, μετέπειτα Υπουργός Εξωτερικών και Πρωθυπουργός, Νιχάτ Ερίμ, προσδιόρισε την τουρκική στοχοθεσία: «Η Αγγλία δύναται να παραχωρήσει μόνο σε μας την Κύπρο. Τα γεωγραφικά, ιστορικά και κυρίως στρατηγικά αίτια είναι λογικά. Η σημασία της νήσου για τις ένοπλες δυνάμεις της ξηράς, του ναυτικού και της αεροπορίας απεδείχθη κυρίως και ενεργώς κατά την κρίση του Σουέζ. Η ασφάλεια της Τουρκίας, η λειτουργία του Συμφώνου της Βαγδάτης και του ΝΑΤΟ σχετίζονται στενά με την κάτοχο της Κύπρου».
Το τ/κ πραξικόπημα του 1963-64 κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθ’ υποκίνηση της Τουρκίας, η αποχώρηση της ελληνικής μεραρχίας, η εισβολή το 1974 και η τουρκική μεθόδευση, έκτοτε, για κατάλυση του κυπριακού κράτους διήλθε μέσα από διάφορες πολιτικές φάσεις: Διχοτόμηση (οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι πρώτος έριξε την ιδέα, το 1958, ο τότε ΥπΕξ Ελλάδος, Ευ. Αβέρωφ, μιλώντας με τον τότε πρεσβευτή της Τουρκίας στην Αθήνα, Σεττάρ Ικσέλ – Ν. Σαρρή: «Η άλλη πλευρά», τ. 2ος, σελ. 302-306). Περιφερειακή, πολυπεριφερειακή ομοσπονδία (1975), ανακήρυξη «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» (1983). Διζωνική, η οποία χρονολογείται από το 1957 αλλ’ επισημοποιήθηκε το 1990 (ψήφισμα 649) επί προεδρίας Γ. Βασιλείου και τσιμεντώθηκε με το ψήφισμα 750 (1992). Η διζωνική απορρίφθηκε με το δημοψήφισμα του 2004 διά του 76% ΟΧΙ των Ελλήνων στο σχέδιο Ανάν.
Κατ’ ισχυρισμούς υποψηφίων και πολιτικών κομμάτων, στο Crans Montana (2017), φτάσαμε σχεδόν σε λύση αλλ’ η Τουρκία, κατά πάγια πρακτική, υπαναχώρησε. Τέσσερα χρόνια αργότερα πραγματοποιείται άτυπη πενταμερής (2021-ολέθρια υπαναχώρηση Αναστασιάδη από πάγια, αρνητική θέση της ελληνικής πλευράς), κατά την οποία η Τούρκοι κατέθεσαν επίσημα την αξίωση για λύση δύο κρατών. Αν ανατρέξει κάποιος στην τουρκική πολιτική από τη δεκαετία του 1930, θα διαπιστώσει ότι η κατοχική χώρα με πείσμα, μεθόδευση και αταλάντευτη εμμονή στον στόχο της, πράττει αυτά που ο γνωστός διεθνολόγος, μ. Χρ. Γιαλλουρίδης, είχε επισημάνει πριν από χρόνια σε ανάλυσή του στην ιστοσελίδα Huffington Post:
«Η Άγκυρα αντιμετώπισε εξ αρχής τον Ελληνισμό ως ενιαίο χώρο, θεωρώντας πως η Κύπρος είναι συνέχεια του ελληνικού κράτους στο πλαίσιο της διεκδικούμενης από τον κυπριακό αποικιοκρατούμενο λαό αυτοδιάθεσης – ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό η στρατηγική της συνίστατο στο να διεμβολίσει το μέτωπο Ελλάδος – Κύπρου, αποκόπτοντας την Αθήνα από τη Λευκωσία». Η κυπριακή πολιτική ηγεσία, ιστορικά αμαθής και πολιτικά κοντόφθαλμη και ανεπαρκής, αρνείται να κατανοήσει ότι η Τουρκία δεν θέλει ούτε διχοτόμηση, ούτε διζωνική, ούτε ομοσπονδία, ούτε συνομοσπονδία, ούτε λύση δύο κρατών. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, αφού την θεωρεί «εκλιπούσα» (έγγραφο Νταβούτογλου-Τσαβούσογλου εξ 105 σελίδων στην ΕΕ – Ιούνιος 2014). Ο διαχρονικός στόχος της είναι η πλήρης κατάληψη και έλεγχος της Κύπρου, η τουρκοποίηση και η ισλαμοποίησή της.
Ας ανοίξουμε το «Στρατηγικό Βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας» (εκδόσεις «Ποιότητα», Αθήνα, 2010), του Νταβούτογλου: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου». Ο Τούρκος Πρόεδρος, Ερντογάν, υλοποιεί τις υποδείξεις του μέντορά του κατά της Κύπρου και εναντίον της Ελλάδος. Δεν αποκλείεται, πριν από τις τουρκικές εκλογές της 14ηςΜαΐου, για να αναρριπίσει τον τουρκικό εθνικισμό, ο σουλτάνος να προβάλει μία Τουρκία μεγαλύτερη εδαφικά και στρατιωτικά. Σε βάρος πρώτα της Κύπρου.
Ποια είναι τα μέσα για υλοποίηση της προσάρτησης; Πέραν των πιο πάνω, είναι οι έποικοι που ελέγχονται από την Τουρκία, η ένταση πολιτογραφήσεων και, κατά τον Κ. Βενιζέλο, πιθανό δημοψήφισμα (κατά το πρότυπο της Αλεξανδρέττας) ή, πιο σίγουρα, διά ψηφίσματος της ψευδοβουλής. Ο Ερντογάν πήρε μαθήματα από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Αν η Δύση αποτύχει να νικήσει τον Πούτιν, όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες και, πρώτος ο σουλτάνος, θα τον μιμηθούν, ανεξέλεγκτοι, αδίστακτοι επεκτατιστές και κατακτητές.
Ο εφιάλτης της προσάρτησης των κατεχομένων και της τουρκοποίησης-ισλαμοποίησης της Κύπρου είναι πλέον ορατός διά γυμνού οφθαλμού. Πώς θα αντιδράσουν Κύπρος-Ελλάδα σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο; Με… ψηφίσματα και προσφυγές σε διεθνή φόρα; Ή διά της ισχύος, αν προκληθούν; Η Ελλάδα, μπορεί! Η Κύπρος αδυνατεί, διότι ανεπαρκείς ηγέτες την άφησαν εγκληματικά αθωράκιστη και άθυρμα στον Τούρκο. Αθήνα και Λευκωσία έχουν πανίσχυρα πολιτικά, διπλωματικά, ενεργειακά όπλα και πολυμερείς συμμαχίες και, φυσικά, τη στενότατη στρατηγική και άλλη συνεργασία τους με τις ΗΠΑ και τη Δύση. Ελλάδα και Κύπρος είναι παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας σε αντίθεση με τον νταή, δικτάτορα και αυταρχικό Ερντογάν. Μήπως ήρθε η ώρα να υιοθετήσουν την ισραηλινή στρατηγική επιβίωσης;