Η σημερινή Κύπρος χρειάζεται έναν Ηρακλή για να καθαρίσει τους στάβλους της διαφθοράς. Να αποκόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας της διαπλοκής και της εξάρτησης. Να τοξεύσει τις Στυμφαλίδες όρνιθες της ευνοιοκρατίας, της κομματοκρατίας και της ανικανοκρατίας. Και να εξουδετερώσει τον κάπρο της τουρκοποίησης της Κύπρου. Δηλαδή έναν έντιμο, πατριώτη, αδιάφθορο, διεκδικητή Πρόεδρο! Έναν πραγματικό ΗΓΕΤΗ, για να την διασώσει από μία νέα τουρκοκρατία
Με την έλευση του νέου χρόνου 2022, κόμματα και υποψήφιοι στοιχίζονται στην τελική ευθεία για τις προεδρικές εκλογές του 2023. Η κομματική και πολιτική ζωή στην Κύπρο, που αριθμεί μόλις 60 χρόνια άσκησης, είναι νηπιώδης. Τι είναι πολιτική; “Πολιτική σημαίνει την επιστήμη της διακυβερνήσεως των κρατών”, υποστήριζε ο Γάλλος φιλόσοφος και γλωσσολόγος, Em. Littre, στα 1870. Αντίθετα, το γαλλικό λεξικό Robert (1962) προσδιορίζει την πολιτική ως την “τέχνη και την πρακτική της διακυβερνήσεως των ανθρώπινων κοινωνιών”.
Ο Maurice Duverger, που θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της γαλλικής πολιτικής επιστήμης, στο γνωστό βιβλίο του: “Εισαγωγή στην πολιτική” (εκδόσεις Gallimard 1964) επισημαίνει: “Η πολιτική μάχη διεξάγεται σε δύο επίπεδα. Από τη μια πλευρά μεταξύ ανθρώπων, ομάδων και τάξεων, που αγωνίζονται να κατακτήσουν, να διαμοιραστούν ή να επηρεάσουν την εξουσία. Από την άλλη πλευρά μεταξύ της εξουσίας που διατάσσει και των πολιτών που αντιστέκονται”.
Στην κυπριακή πολιτική σκηνή ισχύει το πρώτο επειδή το δεύτερο, οι πολίτες, δεν αντιστέκονται, δεν αντιδρούν, δεν οργίζονται εναντίον πολιτικής και πολιτικών. Ο πρώτος Πρόεδρος, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ήταν ο “εις και μόνος”, με απολυταρχικές και αυταρχικές πρακτικές στην άσκηση της εξουσίας. Οι επίγονοί του απλώς ακολουθούσαν τις λεγόμενες αλλ’ απροσδιόριστες “υποθήκες” του, βολευόμενοι και εκλεγόμενοι πίσω και κάτω από τον τζουμπέ του ή στηριζόμενοι σε αποφάσεις του, κατά το δοκούν.
Σήμερα, όμως, είμαστε στο 2022 και οδεύουμε προς το 2023, χρονιά κατά την οποία οι πολίτες θα κληθούν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ευθύς τίθεται το κεφαλαιώδες ερώτημα: “Ποιον υποψήφιο να ψηφίσουμε;”. Οι πολίτες είναι σε αδιέξοδο επειδή με απόγνωση, απογοήτευση και απελπισία διαπιστώνουν την ανυπαρξία υγιούς πολιτικής και στιβαρής κομματικής ζωής.
Κόμματα και πολιτικοί διαγκωνίζονται στη σφαίρα της κομματοκρατίας, της ευνοιοκρατίας, της διαφθοράς, της διαπλοκής και της εξάρτησης. Κομματικά στελέχη εμπλέκονται σε πρωτοφανή σκάνδαλα διαφθοράς και λαμογιάς ενώ κυβερνήσεις και κόμματα ευθύνονται για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική καταβαράθρωση του τόπου.
Τα μείζονα προβλήματα είναι το Κυπριακό, το μεταναστευτικό, η οικονομία, η ασφάλεια, η πανδημία και ο ψηφιακός μετασχηματισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι θέσεις των περισσοτέρων κομμάτων στο Κυπριακό συνηγορούν και συνεργούν στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Κυβέρνηση, ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ ΔΗΠΑ, Οικολόγοι, αρνούνται να παραδεχτούν ότι η επί 48ετία σχεδόν
ακολουθούμενη πολιτική της αγγλοτουρκοδιζωνικής ομοσπονδίας και του κατευνασμού του τουρκικού θηρίου απέτυχε παταγωδώς και οδηγεί αφεύκτως στην τουρκοποίηση-ισλαμοποίηση της νήσου.
Η κατοχική Τουρκία πρόσφερε συχνά ευκαιρίες στην ελληνική πλευρά για να απαγκιστρωθεί από μια καταστροφική πολιτική, αλλ’ οι εκάστοτε χειριζόμενοι το Κυπριακό και κόμματα εμμένουν στην αγγλοτουρκοδιζωνική δήθεν ομοσπονδία, η οποία θα τουρκέψει τον Ελληνισμό. Είναι πραγματικά εξωφρενικό και πρωτοφανές: Η ηγεσία της Κύπρου βλέπει τον επικείμενο όλεθρο αλλά αποφεύγει να αντισταθεί για να τον αποτρέψει. Προφανώς, το υπόδειγμα Μαντέλα ή το πάθημα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης δεν διδάσκουν τίποτε στους πολιτικούς και κομματικούς νάνους της νήσου.
Η οικονομία της Κύπρου έχει λεηλατηθεί από τράπεζες και κυβερνήσεις, οι οποίες αγνόησαν εγκληματικά προειδοποιήσεις της ΕΕ, του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας. Την κυπριακή οικονομία έσωσαν τελικά το μνημόνιο και, φυσικά, οι αιματηρές θυσίες των πολιτών, αλλά χωρίς να τιμωρηθούν οι εγκληματίσαντες. Όπως δεν τιμωρήθηκαν όσοι καταγγέλθηκαν για διαφθορά. Το μεταναστευτικό είναι ο τρίτος Αττίλας, μετά την εισβολή-κατοχή και τον εποικισμό. Ήδη η δημογραφική σύνθεση πόλεων και κοινοτήτων αλλάζει δραματικά.
Η εισβολή ξένων παράνομων μεταναστών, που εργαλειοποιούνται από την Τουρκία και εξαποστέλλονται στις ελεύθερες περιοχές, συνιστά βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της εθνικής και βιολογικής επιβίωσης του κυπριακού Ελληνισμού. Κυβερνήσεις και κόμματα υπέχουν βαρύτατες εγκληματικές ευθύνες, επειδή το μεταναστευτικό συναρτάται ευθέως προς την ασφάλεια-άμυνα της Κύπρου. Η Τουρκία διοχετεύει μονήρεις άνδρες ηλικίας 25-45 χρονών, δηλ. εμπειροπόλεμους, ετοιμοπόλεμους τζιχαντιστές.
Ούτε και αυτός ο εφιάλτης φαίνεται να ταράζει τον ύπνο πολιτικών και κομμάτων. Η μόνη έγνοια τους είναι η προεδρική καρέκλα. Αλλ’ είναι και ο ψηφιακός μετασχηματισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εξαγγέλθηκε ένα φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο, όμως, σκοντάφτει ακόμα και στα πιο στοιχειώδη καθημερινά, όπως τα προβλήματα του ΓεΣΥ και της επικοινωνίας των πολιτών με κυβερνητικές υπηρεσίες. Η πανδημία ανέδειξε πολλές αδυναμίες στον τομέα της Υγείας και της ενημέρωσης.
Η Κύπρος είναι σε αδιέξοδο. Οι πολίτες βρίσκονται ενώπιον τραγικών διλημμάτων. Η κομματική και πολιτική ελίτ έχει δοκιμαστεί κατ’ επανάληψιν, μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε λιποβαρής, ανεπαρκής και σπιθαμιαία. Λέγεται ότι σε περιόδους κρίσης και εξαιτίας της αναδύεται ο Ηγέτης, ο οποίος αναλαμβάνει να δώσει λύσεις σε προβλήματα και να αντιμετωπίσει κινδύνους, απειλές και προκλήσεις.
Η σημερινή Κύπρος χρειάζεται έναν Ηρακλή για να καθαρίσει τους στάβλους της διαφθοράς. Να αποκόψει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας της διαπλοκής και της εξάρτησης. Να τοξεύσει τις Στυμφαλίδες όρνιθες της ευνοιοκρατίας, της κομματοκρατίας και της ανικανοκρατίας. Και να εξουδετερώσει τον κάπρο της τουρκοποίησης της Κύπρου. Δηλαδή έναν έντιμο, πατριώτη, αδιάφθορο, διεκδικητή Πρόεδρο! Έναν πραγματικό ΗΓΕΤΗ, για να την διασώσει από μία νέα τουρκοκρατία.
