Η Τουρκία εισέβαλε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Δεν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. Το ερώτημα δεν είναι αν παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο ή αν το «Ορούτς Ρέις» άπλωσε καλώδια μικροφώνων, αλλά πώς και πότε εκδιώκεται. Αμέσως. Διαφορετικά, η Αθήνα ας αναμείνει νέες γκρίζες, αμφισβητούμενες περιοχές με εθνική ταπείνωση, λειψή κυριαρχία και εθνικό εξευτελισμό με πιθανή εδαφική συρρίκνωση
Ο Τούρκος Πρόεδρος εργαλειοποιεί και την Ιστορία στην επιδίωξη των φαραωνικών σχεδίων του για αναβίωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ως άριστος μαθητής του Χίτλερ, ο Ταγίπ Ερντογάν αξιοποιεί περιόδους της Ιστορίας για να εμπεδώσει στο τουρκικό υποσυνείδητο την εικόνα μιας νέας, αυτοκρατορικής και μεγάλης Τουρκίας. Την περ. Τρίτη, 10 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν ακριβώς 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Sèvres, της Γαλλίας).
Η Συνθήκη συνέβαλε στον διαμοιρασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο σουλτάνος Μεχμέτ ΣΤ΄, ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, υπέγραψε τη Συνθήκη αλλά απορρίφθηκε από το κίνημα των Νεοτούρκων, υπό την ηγεσία του ελληνοκτόνου Μουσταφά Κεμάλ. Γιατί ο Ερντογάν καταφεύγει στην Ιστορία και γιατί υποφέρει τόσο έντονα από το σύνδρομο των Σεβρών; Διότι ακριβώς αισθάνεται όπως ακριβώς ο Χίτλερ μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (28/6/1919), διά της οποίας οι σύμμαχοι επέβαλαν ταπεινωτικούς όρους στη Γερμανία.
Ο Ερντογάν, όπως και ο Χίτλερ, νιώθει ταπεινωμένος από τη Συνθήκη των Σεβρών. Στη συλλογική μνήμη των Τούρκων η Συνθήκη συμβολίζει τον διαμελισμό και την κατάργηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την εθνική ταπείνωσή τους. Η Συνθήκη ήταν η αφορμή για να γεννηθεί το Κίνημα των Νεοτούρκων υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ. Η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία ακολούθησε τη Μικρασιατική Καταστροφή, επανόρθωσε το γόητρο τής Τουρκίας και οδήγησε στη δημιουργία ενός κοσμικού κράτους κατά τα δυτικά πρότυπα.
Αυτό το κοσμικό, Κεμαλικό, κράτος ο Ερντογάν επιχειρεί να εκθεμελιώσει και στη θέση του να εγκαταστήσει ένα ισλαμοφασιστικό κατασκεύασμα, διά του οποίου φιλοδοξεί να ικανοποιήσει τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναλυθεί και η εξωτερική πολιτική, την οποία ο Ερντογάν ακολουθεί, διά της στρατιωτικής ισχύος, με κύριους στόχους την Ελλάδα και την Κύπρο. Ήδη κατεδάφισε το αφήγημα Ατατούρκ «ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο». Κατήργησε επίσης το δόγμα Νταβούτογλου, «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες».
Σήμερα η Τουρκία έχει υιοθετήσει μιαν αναθεωρητική, επεκτατική, κατακτητική και επιθετική εξωτερική πολιτική, η οποία στηρίζεται στην ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων. Στόχος δεν είναι η δήθεν τρομοκρατία των Κούρδων, αλλά η επανάκτηση εδαφών που άλλοτε ήταν υπό οθωμανική κατοχή. Έτσι εξηγείται η ένοπλη εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία, όπου κατέλαβε και κατέχει ένα σημαντικό τμήμα εδάφους στα ΒΔ της χώρας. Στο Ιράκ, πλησίον της Μοσούλης διατηρεί στρατιωτική βάση. Βάσεις διαθέτει και στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αυλώνα της Αλβανίας, ενώ φαίνεται να εμπλέκεται στον εμφύλιο της Υεμένης και τώρα επιχειρεί να αξιοποιήσει την τραγωδία του Λιβάνου.
Η εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη δεν αφορά μόνο νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις, αλλά σχετίζεται αμεσότατα με τον ενεργειακό πλούτο της χώρας, τον οποίο επιδιώκει να αρπάξει διά του παντελώς παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου. Η Τουρκία είναι ενεργειακά πεινασμένη. Ο αταλάντευτος στόχος της είναι η εξασφάλιση ενεργειακής επάρκειας διά της αρπαγής και οικειοποίησης ξένων ενεργειακών πόρων: Της Κύπρου, της Ελλάδος, της Λιβύης ή και της Αιγύπτου. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναλυθεί και η παρούσα κρίση, την οποία προκαλεί η αρπακτικότητα και ο ατιμώρητος αναθεωρητισμός της Τουρκίας.
Πολλοί διερωτώνται και σχεδόν είναι σίγουροι ότι η Τουρκία θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. Δεν θα αποτολμήσει το αδιανόητο για λόγους εύκολα κατανοητούς. Απλώς εφαρμόζει τη γνωστή εκβιαστική και αποδοτική τακτική των απειλών, των προκλήσεων και της δημιουργίας τετελεσμένων. Στη συνέχεια εμφανίζεται ως αμύντορας, τάχα, της ειρήνης και του διαλόγου ώστε να επιβάλει διαπραγματεύσεις, αλλά με τουρκικούς όρους και αξιώσεις. Αυτό επιχειρεί και σήμερα.
Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί «σκληρή δύναμη» (τις Ένοπλες Δυνάμεις) για να υλοποιήσει τα νεο-οθωμανικά όνειρά του. Στον λεγόμενο «Εθνικό Όρκο» υπάρχει συνημμένος χάρτης, που περιλαμβάνει τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, τη δυτική Θράκη μέχρι τον Νέστο ποταμό, την Κύπρο, την Αντιόχεια, το Χαλέπι, την Τζαραμπλούς, την Ντερ αλ Ζορ, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τη Σουλεϊμανίγια.
Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να καταλάβουν ότι η τουρκική πολιτική των κανονιοφόρων και των drones, της ναυτικής ισχύος και της επιθετικότητας έχει ένα μόνο στόχο: Την ανασύσταση και επανίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην οποία θα ανήκουν, κατά την ερντογανική φαντασιοπληξία. Η Ελλάδα έκοψε τον βήχα του Ερντογάν στον Έβρο. Τώρα αντιστέκεται στο Αιγαίο με ισχυρή δύναμη αποτροπής. Η Τουρκία εισέβαλε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Δεν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου. Το ερώτημα δεν είναι αν παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο ή αν το «Ορούτς Ρέις» άπλωσε καλώδια μικροφώνων, αλλά πώς και πότε εκδιώκεται. Αμέσως. Διαφορετικά, η Αθήνα ας αναμείνει νέες γκρίζες, αμφισβητούμενες περιοχές με εθνική ταπείνωση, λειψή κυριαρχία και εθνικό εξευτελισμό με πιθανή εδαφική συρρίκνωση.
